مقام فقر در اشعار فخرالدین عراقی

عراقی عارف به نام فرهنگ ایرانی است. در سلوک و طریقت خود کوشش می کند که معنای عرفان واقعی را در میان آدمیان گسترش دهد. عراقی با سلاح فکر واندیشه و زبان خود پای در میدانی می گذارد که دیگر شاعران و عارفان برای نمایان کردن چهره واقعی سالک، کوشیده اند در واقع سخنان و اشعار او بازتاب اعتقادات دیگر عارفان و شاعران می باشد که در باب عرفان و به خصوص در مورد مقام فقر، سخن ها رانده اند. در این پژوهش می کوشیم تا چهره و معنای واقعی سالک فقیر را نمایان کنیم. در واقع سالک درویش ژنده پوش و با ظاهری زار و نزار است و خلعتی کهنه به تن دارد اما درون خلعت او پر از نور الهی و قرب و معناهای حقیقی می باشد. فقر یکی از پر بسامدتری واژگان است که در شعر و سخن عارفان نمود پیدا می کند و عارف از دنیا و متاع دنیا روی گردان است و نیاز او فقط به سوی اله است و گاهی مسکین و مفلس خوانده می شود و این صفتی است که خود به آن فخر می ورزند. در ای پژوهش بر آن شدیم که مقام فقر را در اشعار عراقی بررسی نمایم و بدانیم عراقی با چه عناوینی از این مقام یاد کرده و عاقبت عارفان فقیر را چگونه بیان کرده و نیاز آن ها را چه دانسته است.