بررسی طنین معنایی واژه «انگار» در داستان «ثریا در اغما»

طنین معنایی از پیوند مطالعات تحلیل گفتمان با زبان شناسی پیکره، در سال 1993 توسط بیلوو به وجود آمده است. طنین معنایی به موضوع همنشینی مکرر یک واژه، با مجموعه ای از واژگان دیگر می پردازد و به بار مثبت، منفی یا خنثایی اشاره دارد که یک واژه به ظاهر خنثی، پس از همنشینی مکرر با کلمات مثبت، منفی یا خنثی به خود می گیرد. در زمینه طنین معنایی، پژوهش هایی در زبان انگلیسی و زبان های دیگر انجام یافته است. در زبان فارسی میزان این پژوهش ها اندک بوده است؛ لذا، ضرورت انجام این پژوهش بیش تر احساس میشد. این در حالی است که در باره پیکره های داستانی به طور مجزا، هنوز پژوهشی انجام نیافته است. در این پژوهش، به بررسی طنین معنایی واژه ی «انگار» در پیکره داستانی «ثریا در اغما» نوشته اسماعیل فصیح، یکی از برجسته ترین داستان های معاصر (در دوره 1368- 1359، مصادف با جنگ تحمیلی ایران و عراق) پرداخته شده است. نتایج حاصل از مطالعه و تحلیل داده های داستان چنین بود: در 67 جمله ای که واژه ی «انگار» بکار رفته بود، طنین معنایی 35 جمله آن منفی، 19 جمله مثبت و 13 جمله خنثی تشخیص داده شد. با توجه به نتایج به دست آمده، مشخص گردید که طنین معنایی «انگار» بیش تر میل به منفی شدن داشته است.