تبیین مفهومی برنامه ریزی کاربری اراضی شهری با تأکید برکاربری فضاهای آموزشی و عوامل مؤثر در مکان یابی آن ها

امروزه پدیده شهر نشینی شتابان در شهرهای کشورهای در حال توسعه؛ موجب افزایش تراکم جمعیت در شهرها شده است. با گسترش شهرنشینی، لزوم یافتن راهکارهای نوآورانه برای مدیریت مسائل پیچیده زندگی شهری، آشکار می شود. لازم است شیوه های جدیدی برای حل مسائلی مانند ازدحام، مصرف انرژی، مدیریت منابع و حفاظت از محیط زیست یافته شود. از پیامدهای طبیعی چنین فرآیندی، کمبود زمین مناسب جهت اسکان جمعیت و فشار بر منابع محدود محیطی می باشد. در همین راستا استفاده غیر اصولی و بدون برنامه از زمین و تغییر کاربری ها بدون توجه به پتاسیل ها و آستانه های ظرفیتی محیطی موجب از بین رفتن تعادل و توازن محیط زیست گردیده و توسعه پایدار شهری را دچار چالش نموده است. بهترین راهبرد جهانی جهت برون رفت از این چالش ها، حرکت به سمت پایداری شهری جهت حفظ هرچه بیشتر منابع طبیعی به ویژه منابع تجدید ناپذیر است، تا با مدیریت حرفه ای منابع شهری باالاخص "زمین شهری" ضمن حرکت در مسیر توسعه پایدار شهری، زندگی شهری آیندگان و وارثان شهری را نیز به مخاطره نیندازیم. مقاله ی حاضر به روش توصیفی- تحلیلی به تجزیه و تحلیل فرایند برنامه ریزی کاربری اراضی شهری، تعاریف، اهداف، نظریه ها و بررسی روشهای ارزیابی و انواع کاربری های شهری؛ با تأکید برکاربری فضاهای آموزشی و عوامل مؤثر در مکان یابی آن ها، پرداخته است.