تاثیر معماری سنتی بر معماری ایرانی در فضای جمعی (با توجه به پایان نامه تالار هم اندیشی معماران با رویکرد زمینه گرایی در منطقه نیاوران تهران)

افزایش جمعیت شهرنشین در کشور، موجب گسترش مجتمع های انبوه مسکونی به عنوان جایگزین مسکن سازی سنتی در کالان شهرهای کشور شده اند. فضاهای جمعی نقش بسیار مهمی در جذب مردم و حضور آن ها در شهرها دارند. این حضور فرصت تعاملات و واکنش های اجتماعی را فراهم نموده و باعث بوجود آمدن حس تعلق به فضا گشته اند. فضای جمعی به غیراز جوانب فیزیکی و کالبدی، نوعی فضای ادراکی و نمادین هستند که به صورت نظام مند و مرکب، با توجه به اجتماع و فرهنگ جامعه پیوندی ناگسستنی دارند و نسبیت فرهنگی و اجتماعی جامعه در ادراک آن موثرهستند و هم چنین این فضاها حامل میراث تاریخی و فرهنگی جامعه اند. تمامی بررسی ها و کاوش های باستان شناسی حکایت از آن دارند که پیشینه معماری ایران به حدود هزاره هفتم پیش از میلاد می رسند. از آن زمان تا کنون پیوسته این هنر در ارتباط با مسائل گوناگون، به ویژه علل مذهبی، توسعه و تکامل یافته اند. معماری ایران دارای ویژگی هایی هست که در مقایسه با معماری کشورهای دیگر جهان از ارزشی ویژه برخوردار اند: ویژگی هایی چون طراحی مناسب، محاسبات دقیق، فرم درست پوشش، رعایت مسائل فنی و علمی در ساختمان، ایوان های رفیع، ستون های بلند و بالاخره تزئینات گوناگون که هریک در عین سادگی معرف شکوه معماری ایران می باشند. معماری سنتی ایران، تجلی نمادین جهانی ابدی و ازلی است که این جهان را محلی گذرا و واسطه ای برای رسیدن به مرتبه ای والاتر به منظور وصول به آرامش درونی می داند. معماری ایران که به صورت های گوناگون در بناهای مختلف متجلی گشته است، جایگاه خاصی را دارا می باشد که در آن، عقاید و رسوم و آیین ها در شرایط جغرافیایی و اقلیمی نمود بارزی دارند و حاصل دسترنج هنرمندانی هستند که برای اعتلای این هنر با تکیه بر ایمان خویش، از جانِ خود مایه گذاشته و در این راه از هیچ کوششی دریغ نورزیده اند. تزیین و آرایش ساختمان که جزء لاینفک معماری محسوب می شوند، در آجرکاری، کاشی کاری، گچ بری و آینه کاری فضای معماری ایران را آکنده از زیبایی معنوی ساخته و این خود زیبایی ظاهری را نیز همراه دارد. این مقاله بر آن است تا مهم ترین عوامل تاثیر معماری سنتی بر معماری ایرانی در فضای جمعی را بررسی کند.