جایگاه معماری سبز در ارتقاء کیفیات زیستی معماری معاصر

در راستای کاربرد مفاهیم پایدار و توسعه پایدار در معماری، مبحث «معماری پایدار» یا «معماری سبز» کوششی است برای حفظ محیط زیست، آسایش برای انسان ها. ساختمانی که کم ترین ناسازگاری و مغایرت را با محیط طبیعی پیرامون خود و در پهنه وسیع تر با منطقه و جهان دارد، «ساختمان سبز» یا «پایدار» نامیده می شود که هدف از طراحی این ساختمان ها کاهش آسیب بر روی محیط، منابع انرژی و طبیعت است. امروزه نگرانی های بسیاری به دلیل تعارض روز افزون انسان در محیط زیست از جمله آلودگی های زیست محیطی، تجدید ناپذیری منابع گران بهای انرژی را پدید آمده است به گونه ای که این تعامل ناسازگاران سان و طبیعت به صورت یکی از بحران ها و دغدغه های اساسی انسان معاصر مطرح شده و نهضت های جدیدی برای چاره اندیشی تدابیر در این خصوص فراهم آمده است که از جمله آن ها معماری سبز می با شد. حال سوال اصلی این پژوهش این است که چگونه می توان با استفاده ازمعماری سبز در ساختمان ضمن صرفه جویی در مصرف انرژی به یک محیط زیست سالم رسید. مقاله حاضر براساس اسناد و مطالعه ی کتابخانه ای تهیه شده است و هدف از آن استفاده از معیارهای توسعه ی پایدار جهت توجیه نمودن استفاده از معماری سبز بر مبنای معیارهای توسعه ی پایدار است.