بررسی و اهمیت طراحی ایستگاه مترو ورامین با رویکرد زمینه گرایی (با توجه به معروف بودن بنای تاریخی مسجد جامع ورامین)

شهر ورامین محصول دوره های تاریخی متعدد و حاصل روابط خاص میان وجوه اجتماعی_فرهنگی و تاریخی است و معماری امروز ما نیز در آینده بخشی از تاریخ این شهرخواهد شد. هدف این مقاله ارائه تعاریفی از زمینه گرایی به عنوان بستر قرارگیری معماری و کاربرد آن در معماری متناسب با ویژگی های تاریخی است. نتایج نشان دهنده آنست که توجه به شخصیت محیط و زمینه و الهام از آن نفی کننده خلاقیت نیست و تکنولوژی های جدید هم چون ایستگاه مترو به عنوان یکی از وجوه معماری می تواند خود را با ویژگی های تاریخی سازگار نموده و تداوم تاریخ و هویت شهر را تسهیل نماید. هدف از طراحی این ایستگاه مترو، برقراری تعادلی میان عملکرد ایستگاه، در هماهنگی با مسائلی چون روش احداث، شهرداری، میراث فرهنگی و درعین حال حفظ ارزش تاریخی منطقه مدنظر است و بطوری که ساخت این ایستگاه مترو کم ترین ناهنجاری را بوجود آورده و حتی الامکان با سیمای شهری و خوانایی خط آسمان و نشانه ی شهری محیط اطراف خود همخوانی کامل دارد. در فرایند این طراحی ایستگاه مترو، در کنار خلاقیت، تفکر و هنر، مجموعه ای از مطالعات و بررسی های اولیه انجام پذیرفته تا طراح را در ارائه طرحی بهینه و متناسب با بافت تاریخی کمک کند. در حقیقت طراح در میان مجموعه ای از ضوابط، استانداردها، محدودیت ها و هم چنین ایده های خلاقانه می بایست فضایی مناسب برای زندگی میلیون ها شهروند در طول سالیان سال را طراحی می کرد. روش تحقیق در این پژوهش براساس مطالعات کتابخانه ای و میدانی و به روش تحلیل و توصیف بوده، که با بررسی عوامل زمینه گرایی در جهت یک طراحی نوآورانه گام برداشتیم.