بازیابی اصول شهرسازی تبریز در دوره ایلخانی- تیموری، ترکمانی با رویکرد زایشی- گشتاری

هنگامی که سخن از شهرهای کهن به میان می آید، عوامل کالبدی در پیوند با معانی و نیز کیفیات مرتبط با فعالیت ها و رفتارهای انسانی از عوامل اصلی شکل دهنده به این شهرها به شمار می آیند. چنین به نظر می رسد که با بررسی، تجزیه و تحلیل ارتباط میان ساختارهای سطوح مختلف ساخت نحوی در این شهرها می توان نتایج ارزشمندی را بدست آورد. هدف از پژوهش حاضر واکاوی ژرف ساخت ها (ساختارهای ذهنی و واقعی و الگوها و قواعد بنیانی سازنده زبان) و روساخت ها (واژگان و نشانه ها، مطالعه فضاهای شهری بجا مانده از دوره ایلخانی- تیموری، ترکمانی) با تاکید بر رویکرد زایشی- گشتاری برای بازیابی قواعد گشتاری (قواعد تغییر) می باشد. در راستای انجام این پژوهش، از روش های توصیفی- کتابخانه ای و اسنادی به بررسی تاریخچه شهر و سیر تحول تغییرات ساختاری تبریز در دوره ایلخانی-تیموری، ترکمانی پرداخته می شود. بر طبق مبانی نظری از برسی عوامل سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... (ژرف ساخت ها) آن دوره به نتایجی دال بر تاثیر در شکل گیری الگوها و از تحلیل الگوها به جا مانده نتایجی دال بر تاثر پذیری از عوامل زیربنایی (سیاسی، اقتصادی و ...) بدست می آید لذا با مقایسه تطبیقی این نتایج (سطوح زیرین و رویه) قواعد و اصولی به دست می آید که موجب تبدیل این نتایج به یکدیگر می شوند نهایتا با عنوان اصول شهرسازی دوره ایلخانی- تیموری، ترکمانی معرفی می شود تحلیل و بازیابی این اصول می تواند نقشی سازنده و ارزشمند در پیوند ارتباط از دست رفته گذشته و حال و استمرار حال با آینده داشته باشد.