بررسی روند توسعه پایدار در شهرهای هوشمند (مطالعه موردی: اقلیم گرم و مرطوب جنوب)

استفاده از منابع طبیعی با هدف تأمین نیازهای کنونی بشر و هم چنین نسل های آینده، مسئله ای است که معماران را به توجه و رعایت اصول معماری و توسعه پایدار هدایت می کند. در این پژوهش به بررسی توسعه طراحی اقلیمی و انرژی های طبیعی در معماری سنتی ایران پرداخته شده است. بدین منظور در ابتدا به ضرورت توجه به معماری اقلیمی و اصول طراحی اقلیمی در معماری سنتی ایران اشاره خواهد شد. استفاده از فناوری های جدید و هوشمند به منظور نیل به تحقق توسعه پایدار هدف اصلی این پژوهش است. توجه به توسعه پایدار، فناوری های هوشمند و جدید ضروری است تا به موازات هر دو بتوان طرح هایی کاملاً منطبق با توسعه پایدار داشته باشیم. فرضیه این مقاله تأکید بر طراحی معماری همساز با اقلیم و استفاده از فناوری های جدید است. معماری همساز با اقلیم همان اصولی است که در معماری سنتی داشته ایم. در آن زمان، مصالح اصلی خشت، گل و آجر بوده؛ با توسعه و گسترش روزافزون مصالح و فناوری های ساخت، می توانیم معماری همساز با توسعه پایدار داشته باشیم. این پژوهش راهکارهایی در راستای طراحی توسعه پایدار در ساختمان های هوشمند با توجه به اقلیم گرم و مرطوب جنوب ایران ارائه می دهد.