ارزیابی فرم بافت ارگانیک محله تجریش شهر تهران مبتنی بر اصول طراحی فرم محلات شهری کم کربن

آگاهی داشتن یا عدم آگاهی از اجزا و شاخص های تشکیل دهنده فرم شهری به علت اثرات مختلف اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی که دارند، می تواند یک شهر را به سوی یک فرم مطلوب یا نامطلوب سوق دهد. از همین رو فرم یک شهر می تواند تاثیرات قابل توجهی را در بحث تغییرات اقلیمی ناشی از آلودگی های هوا و به تبع آن افزایش و یا کاهش گرمایش زمین داشته باشد. در تقابل با این تغییرات اقلیمی رویکردهای نوینی بوجود آمده است که از مشهورترین آن ها رویکرد "شهر کم کربن" می باشد که مفهومی از یک ساختار شهری است که بعد از "اقتصاد کم کربن" و "جامعه کم کربن" مطرح شده است. از طرفی در میان مقیاس های مختلف، می توان از محله و فرم آن بعنوان مقیاسی مناسب برای کاربست اصول و راهکارهای طراحی فرم شهری کم کربن نام برد. در مقیاس خرد، فرم شهر تاثیر تعیین کننده ای بر جریان هوا و باد دارد. محله ای که می خواهد عاری از هر گونه آلودگی های هوا بخصوص دی اکسیدکربن و منواکسید کربن از هوای خود باشد، باید از فرم مناسبی در جهت عدم تولید و هم چنین تخلیه آلاینده ها برخوردار باشد. روش این پژوهش کمی و از طریق گردآوری داده های عددی برآمده از محله و مشاهده ی نمونه های مرتبط و سپس مدل سازی بر اساس مدل خرد اقلیمی "انوی مت" می باشد. هدف این پژوهش در واقع ارزیابی فرم بافت ارگانیک محله تجریش شهر تهران مبتنی بر اصول طراحی فرم محلات شهری کم کربن است. از همین رو نتایج بدست آمده در این پژوهش، بیان کننده تغییراتی قابل توجه در میزان الاینده های هوای محله و هم چنین افزایش شاخص ارزیابی آسایش اقلیمی (دمای هوا) است که ناشی از افزایش میزان منابع آلاینده های هوای موجود و تغییرات کالبدی محله در طول 30 سال گذشته (1395-1365) می باشد.