مدل پیش بینی تقاضای جابجایی بار در سیستم جاده ای و ریلی کشور با رویکرد توسعه پایدار

حمل و نقل یکی از پایه های اصلی توسعه اقتصادی و اجتماعی هر کشور است. در واقع پیشرفت و قدرت اقتصادی هر کشور با میزان کارایی سیستم حمل و نقل آن در تعاملی پیوسته و تنگاتنگ می باشد. از آب، خشکی و هوا برای توسعه مدل های مختلف حمل ونقل در قالب راه، راه آهن، راه هوایی و آبراه استفاده می شود که تحت عنوان روش های حمل و نقل جاده ای، ریلی، هوایی و دریایی شناخته می شوند. واقعیت این است که در کشور ما، حمل و نقل کالا از طریق جاده، با اینکه از نظر میزان مصرف فراورده های نفتی رقم بالایی را تشکیل می دهد، اما به دلیل انعطاف پذیری در انتخاب مسیر و مقدار کالا، تعداد دفعات بارگیری کم تر، کنترل دایمی روی کالا در طی مسیر و سهولت دسترسی به مراکز تولید و جذب، در دسترس بودن وسیله نقلیه، زمان کمتر در رسیدن کالا به مقصد به ویژه برای حمل کالاهای فاسدشدنی و گران قیمت، گسترش شبکه راه های کشور، عدم گسترش شبکه سراسری راه آهن (به دلیل کوهستانی بودن قسمت عمده کشور)، حمل کالاهای ترافیکی و ده ها مزیت دیگر موجب شده است که درصد بسیار بالایی از حمل و نقل کالا بر عهده این بخش باشد.