الگوهای اثرسنجی و راهکارهای ایمنی جهت کاهش تصادفات عابر پیاده و مانع ثابت

یکی از دلایل اصلی فوت در ایران تصادفات رانندگی می باشد که در این راستا باید راهکارهای مناسبی اندیشیده شود. بهبود ایمنی راه ها مستلزم انجام فعالیت های مستمر، یکپارچه و نظام مند در زمینه های مختلف هم چون مدیریت و هماهنگی ایمنی، راهکارهای مهندسی، آموزشی و اعمال قانون می باشد. تصادفات معمولا بر اثر عوامل انسانی، جاده ای و خودرویی رخ می دهد. با توجه به اهمیت و لزوم بررسی عامل انسانی در تصادفات رانندگی، ارایه راهکارهای مناسب جهت مدیریت رفتار رانندگان باید در اولویت مطالعات ایمنی ترافیک قرار گیرد. با وجود تحقیقات مختلفی که به بررسی علل تصادف و راهکارهای کاهش خسارات ناشی از آن پرداخته شده است، اما با توجه به اینکه علل مختلفی در بروز تصادف دخیل می باشد، نیاز به تحقیقات و ارایه راهکارهای نوین در این زمینه احساس می شود. در این پژوهش هدف بررسی دو نوع تصادف وسیله نقلیه با عابر پیاده و وسیله نقلیه با مانع ثابت می باشد که به خصوص در مورد دوم معمولاً در امار پلیس راه کشور کم تر مورد توجه قرار گرفته است. در این تحقیق زمان عکس العمل رانندگان در شرایط بدون راهکار و با راهکار مهندسی و هم چنین در شرایط قبل و بعد از آموزش مورد بررسی قرار گرفت و سناریوهای مهندسی و آموزشی منتخب معرفی گردید. نتایج نشان داد که به طور کل تاثیر راهکارهای مهندسی نسبت به راهکارهای آموزشی در بهبود شرایط و کاهش زمان واکنش رانندگان بیش تر بوده است. در خصوص بهبود شرایط محیطی و تناسب منظر جاده با شرایط آن و هم چنین خود معرف بودن راه باید برنامه ریزی های مناسبی صورت پذیرد و در اولویت بودجه ای قرار گیرند. در بین راهکارهای مهندسی و آموزشی استفاده شده در این تحقیق، محسوس ترین تغییر پس از ارایه راهکار تغییر منظر جاده با 84 درصد و آموزش شرایط مواجهه با خطر عابر پیاده کودک با 54 درصد کاهش زمان واکنش بوده است.