تحلیلی بر نابرابری های فضایی کلان شهر تبریز با استفاده از مدل تودیم

افزایش جمعیت و رشد لجام گسیخته شهرها در دهه های اخیر، نابرابری در شرایط سکونت و دسترسی به خدمات و زیرساخت های فیزیکی و اجتماعی میان نواحی شهری را درپی داشته است. هدف این پژوهش شناسایی نابرابری های موجود در کلان شهر تبریز می باشد. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی است که در آن از مدل c.v یا ضریب اختلاف ویلیامسون و مدل تصمیم گیری چند معیاره todim استفاده شده است. شاخص های مورد مطالعه پنج بعد اجتماعی- اقتصادی، بهداشتی- درمانی، تاسیسات و تجهیزات شهری، کیفیت مسکن و حمل و نقل عمومی را شامل می شوند که در قالب 37 متغیر تعریف شده اند و داده های تحقیق نیز از بلوک های آماری سرشماری نفوس و مسکن سال 1390 استخراج شده است. جامعه آماری پژوهش، 38 ناحیه کلانشهر تبریز می باشد. نتایج به دست آمده از ضریب پراکندگی حکایت از آن دارد که بیش ترین نابرابری بین نواحی در شاخص های مربوط به تاسیسات و خدمات شهری، حمل و نقل و بهداشتی- درمانی و کم ترین نابرابری در شاخص های مربوط به کیفیت مسکن و اجتماعی- اقتصادی می باشد. در واقع شاخص هایی مانند فضای سبز، مدارس دولتی، مراکز فرهنگی، حمل و نقل همگانی، پارگینگ ... از توزیع نامتعادلی برخوردار می باشند. اما شاخص های مربوط به کیفیت مسکن و شاخص های اجتماعی- فرهنگی از وضعیت بهتری در بین نواحی 38 گانه برخوردار بوده و توزیع عادلانه تری در سطح شهر دارند. هم چنین بنابر بررسی های انجام شده و رتبه بندی مناطق بر اساس مدل تودیم، نواحی 1-8، 5-4 و 2-1 به عنوان برخوردارترین مناطق و 2-9، 6-5 و 3-7 به عنوان محروم ترین نواحی شناخته شد.