بررسی الگوهای معماری پایدار در طراحی باغ موزه

در جوامع پویا و سرزنده شهری در طول زمان و در جهت تحقق ایده آل ها و یا نیاز ساکنین شهرها، فضاهای مختلف و متنوعی پدید میآید که در مجموع منظر شهری را شکل می دهد. یکی از این فضاهای شهری، پارک های شهری هستند؛ باغ موزه ها نیز نوعی از پارک های شهری، با کارکردی خاص تر، می باشند که می توانند عملکرد ویژه تری در راستای نمایش آثار یا هدفی خاص در قالب موزه داشته باشند. باغ ها از مظاهر فرهنگی و تاریخی ملت ها به شمار می آیند و انسان ها با ساخت آن ها به نوعی با طبیعت ارتباط برقرار نموده اند. موزه مکانی است که به شما القاء می کند که به چه چیز و چگونه بیندیشید. مکان هایی هستند که تاریخ هنر را شکل می دهند و تاریخ را جمع آوری نموده و به نمایش در می آورند. در ایران بالا بودن مصرف انرژی نسبت به میانگین جهانی و استفاده از منابع تجدید ناپذیر چون نفت و گاز از یک سو و بحران هویت در معماری از سوی دیگر نیاز به حرکت به سوی توسعه پایدار ضروری می باشد. در جهت دستیابی به این مهم می بایست زیر ساخت های لازم فراهم گردد و یکی از مهم ترین این موارد تدوین سامانه ای جهت ارزیابی و کنترل این توسعه است. معماری پایدار که یکی از جریان های مهم معماری معاصر است، عکس العملی منطقی در برابر مسایل و مشکلات عصر صنعت به شمار می رود. از طریق معماری می توان جامعه را از مطلوبیت و ارزش فراوان اقتصادی و زیست محیطی انرژی هایی که نام های بی زیان، سبز، آرام و ... مشهور شده مطلع کرد. ارتقای کیفی زندگی اجتماعی، یکی از مشغله های جدی منظر پایدار به شمار می رود، به نظر می رسد بهره گیری از اصول طراحی منظر پایدار در طراحی مناظر طبیعی می تواند این گستره های هویت ساز را به جایگاه والا و اصلی خود باز گرداند.