توسعه پایدار پایداری اجتماعی در جامعه و شاخص های تاثیر گذار آن در معماری

مفهوم توسعه پایدار به طور رسمی توسط کمسیون برانتلند در سال 1987 وارد حوزه ادبیات عمومی شده است. بر اساس این مفهوم، توسعه پایدار دارای سه شاخه زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی می باشد. عقیده بر این است که بعد از دو دهه از آغاز بحث های توسعه پایداری، بعد اجتماعی پایداری مورد غفلت قرار گرفته و تمرکز بر ابعاد محیطی توسعه و رشد اقتصادی بوده است. اخیرا بسیاری از روش های فناوری محیطی، قبل از این که با موفقیت کامل شوند، با شکست مواجه می شوند بدلیل ناتوانی طراحانشان که نتوانسته اند، پیوستگی و محتوای فرهنگی- اجتماعی معماری را تشخیص دهند، با این که نیازها و انتظارات کسانی را که قصد دارند از آن استفاده کنند را درک کنند. در واقع در این جا هدف این است که، چگونه جامعه را به پایداری برسانیم بدون این که ارزش های فرهنگی و محلی خود را فراموش کنیم. پایداری اجتماعی نقش مهم در یافتن راه حل هایی برای تاثیر متقابل گروه های اجتماعی بر هم ایفا کند. علارغم پتانسیل بالای توسعه پایدار اجتماعی در طراحی معماری، تاکنون پژوهش های اندکی باری تعیین شاخص های توسعه پایداری اجتماعی در این رشته انجام شده است. این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، مقالات و منابع علمی و روشی توصیفی تحلیلی است. در ابتدا مروری بر پیشینه موضوع، ابعاد کلی توسعه، تعاریف مختلف پایداری اجتماعی، مبانی و اصول پایداری اجتماعی و در آخر به جایگاه معماری در توسعه پایدار و معیارها و شاخص های پایداری اجتماعی در معماری خواهیم پرداخت.