علل ناکارآمدی برنامه ریزی مجتمع های مسکونی در ایران

مسکن را می توان از نگاهی مهم ترین ساخته دست بشر دانست. مسکن و برنامه ریزی آن به دلیل ویژگی های خاص همواره به مشکل پیچیده ای برای دولت ها و جوامع بدل گشته است. به دلیل تاثیر گسترده مسکن بر روی امور اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، روانی جامعه در کشورهای پیشرفته مورد توجه خاص برنامه ریزان شهری و دولت ها قرار گرفته است. برنامه ریزی مسکن در کشور ایران پس از دهه 1330-1340 به دلیل مهاجرت گسترده از روستاها، زاغه و حاشیه نشینی، رشد فزاینده شهرنشینی، تزریق درآمد سرشار نفتی به شهرها و افزایش جمعیت شدید در سال های پس از انقلاب، مورد بحث قرار گرفت ولی به دلایل مختلف از جمله کلی بودن برنامه ها، عدم مشارکت مردم، اجرایی نبودن برنامه ها به دلیل شکاف بین هدف و عملکرد و... نتایج مطلوبی در برنداشته است. مشکلات کنونی مسکن در ایران چه به لحاظ کمی و چه به لحاظ کیفی گواه بر همین مدعاست. در پژوهش پیش رو سعی بر آن شده است تا ضمن بررسی مبانی نظری و انواع روش ها و شاخص های تاثیرگذار بر برنامه ریزی مسکن، در پایان دلایل مطلوب نبودن برنامه ریزی مسکن در ایران و راهکارهای برون رفت از مشکلات فعلی نیز بررسی گردد.