بررسی بازیابی هویت در معماری معاصر با رویکرد زبان شناختی

آن چه زمینه ساز انتخاب این موضوع جهت پژوهش شده بحران هویت در معماری و در واقع معماری یکنواخت، ساختمان های تکراری، یکسان سازی و مبارزه با معماری سنتی و بومی در پی معماری "مدرن" است، که نه تنها محیط کالبدی انسان را دچار بحران هویتی ساخت، بلکه هویت فردی و اجتماعی انسان را نیز به مخاطره انداخته است. هدف این پژوهش بازگرداندن هویت کمرنگ شده و گاهاً از دست رفته معماری کشور با یافتن عوامل هویت دار و هویت ساز از مسیر زبان (بومی) و فرهنگ و زیست بوم منطقه است، که در گذشته وجود داشته تا با بکارگیری مجدد، آن ها را احیا و تقویت نمایید. رویکردی که این پژوهش بر آن استوار است، رویکرد زبانشناختی مبتنی بر ارتباط ساختار ذهن و ساختار فرهنگ و تجربه های بدنی انسان (طرحواره های ذهنی) در یک زیست بوم است. مهم ترین عاملی که ظاهر بناهای هر منطقه را شکل می دهد بومِ منطقه است چرا که دانش بومی از نیازهای حقیقی و امکانات و محدودیت های محیطی سرچشمه می گیرد، پس دارای مناسب ترین سازگاری با اوضاع هر منطقه است و از سویی دیگر مهم ترین عامل درونی هویت ساز هر جامعه ای، زبان است. همانطور که در تعاریف زبان گفته شده، زبان و تفکر در هم تنیده اند و مردمی که دارای زبان متفاوت باشند دارای منطق و فرهنگ متفاوت هستند و در واقع زبان متأثر و تأثیرگذار بر فرهنگ است. روش پژوهش به صورت کیفی بوده و ابزار جمع آوری اطلاعات نیز به وسیله ی اسناد کتابخانه ای و بررسی و مطالعات میدانی به صورت بازدید و مصاحبه از اشخاص بومی بدست آمده است. محصول این پژوهش راهکاری به عنوان زبان الگوهایی در زیست بوم خواهد بود که روشی برای خلق فضای با هویت برای معماران به همراه خواهند داشت.