برنامه ریزی به منظور توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی (نمونه موردی محله مهدیه اسلامشهر)

اسکان غیر رسمی که با عناوین دیگری هم چون حاشیه نشینی، زاغه نشینی، کپر نشینی و .... نیز مترادف است، از پیامدهای نامطلوب شهرنشینی در جهان معاصر به ویژه نتیجه صنعتی شدن شتابان و نا برابری های منطقه ای است این پژوهش مبادرت به بررسی اسکان غیر رسمی و علل شکل گیری آن در شهر اسلام شهر، محله مهدیه و سپس راهبردهائی جهت ساماندهی و توانمند سازی آن ارائه کرده است. فرضیه های پژوهش بر پایه مولفه های اجتماعی، اقتصادی، مدیریتی، خدماتی، کالبدی در راستای این پدیده و ساماندهی و توانمند سازی آن در اسلام شهر بوده است. در این پژوهش از روش های علمی تحقیقی بهره گیری و جهت جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه، مصاحبه و بررسی های اسنادی استفاده گردیده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است علت شکل گیری این پدیده در اسلام شهر نتیجه مهاجرت بی رویه از یک سو و مسائل و مشکلات اقتصادی و عدم وجود مدیریت واحد و هماهنگ در زمینه مسائل مهاجرتی و اسکان مناسب اولیه از سوی دیگر بوده است. برای بررسی و تحلیل داده های آماری در کنار بررسی های کیفی از نرم افزار spss استفاده شده است که شاخص های کالبدی در اولویت اول، شاخص های اجتماعی و اقتصادی در اولویت دوم و شاخص های زیست محیطی در اولویت سوم قرار گرفته است. در این تحقیق به روشنی نشان داد که مدیریت شهری می تواند با عملکرد مطلوب خود، اعتماد مردم را جلب نموده و زمینه های مشارکت فزاینده مردم را فراهم سازد.