ارزیابی آسایش حرارتی و روش های همساز با اقلیم، براساس شاخص ماهانی (نمونه موردی: شهر بجنورد)

معماری همساز با اقلیم به منظور آسایش و راحتی انسان با جایگزین کردن منابع پاک و طبیعی انرژی، محیطی سالم با درجه آسایش بالا را پدید می آورد. شناخت روش های همساز با اقلیم و همساز کردن این روشها با ویژگی های اقلیمی و نیازهای زندگی مردمان مناطق مختلف از جمله اهداف طراحان ساختمان در دستیابی به اهداف طراحی اقلیمی می باشد. بناهای بومی ایران بیش ترین سازگاری و همسازی را با شرایط آسایش انسانی دارا می باشند. شناخت روش های اقلیمی و به روز کردن آن می تواند محیطی مطلوب و مناسب را به همراه داشته باشد. بجنورد از شهرهای قدیمی ایران و با بافت تاریخی محسوب می شود. هدف این تحقیق آن است که متناسب با شاخص های آسایش انسان راهکارهای معماری را استخراج و آن را به عنوان اصول طراحی اقلیمی شهر بجنورد ارائه دهد. تحقیق از سمت و سویی کاربردی برخوردار است. دستیابی به اطلاعات در این تحقیق مبتنی بر روش های مطالعات کتابخانه ای و اسنادی صورت پذیرفته و با تجزیه، تحلیل و ترکیب اطلاعات و با روش تجربی - تحلیلی به ارائه راهکارهای همساز با اقلیم متناسب با سنجش آسایش محیطی بر اساس شاخص آسایش ماهانی در بازه زمانی 15 ساله پرداخته شده است. براساس یافته های این تحقیق اقلیم شهر بجنورد را باید دارای آب و هوای نسبتا نیمه خشک و سرد دانست که پرهیز از سرما الویت بیش تری نسبت به گرمای تابستان دارد. سه ماه از سال یخبندان و در هفت ماه از سال نیاز به وسایل گرماساز در شب و در تمام سال نیاز به مصالح خازن الزامی است در پنج ماه از سال می توان به وسیله کوران هوا و برودت تبخیری شرایط آسایش در گرما را فراهم آورد. هم چنین می توان کشیدگی ساختمان در جهت شرق و غرب، ساختمان های به هم فشرده و متراکم، استفاده از حیاط مرکزی، کاشت درخت و استفاده از آب در حیاط و بافت شهری، قرارگیری بخشی از بنا در دل زمین، ایجاد جریان هوا در فضاهای داخلی، استفاده از پنجره عایق با ابعاد متوسط، استفاده از مصالح روشن و با ظرفیت حرارتی زیاد در بام و دیوارها را به عنوان راهکارهای معماری اقلیمی شهر بجنورد در نظر گرفت.