نقش دهکده های گردشگری در حفظ و توسعه پتانسیل های محیط های درمانی ایران با تاکید بر بوم گرایی

گردشگری را می توان از جمله صنایع موثر در پیشرفت و توسعه اقتصادی دانست که سبب حفظ و بهره برداری از منابع موجود در هر کشور می شود. با توجه به اهمیت این صنعت در جوامع مختلف، در حال حاضر انواع متفاوتی از گردشگری ایجاد شده است که از جمله آن ها می توان به گردشگری سلامت اشاره داشت. گردشگری سلامت نیز دارای انواع متفاوت گردشگری پزشکی، گردشگری تندرستی و گردشگری درمانی است که در میان انواع ذکر شده، گردشگری درمانی از طبیعت و پتانسیل های درمانگر محیطی برای جذب گردشگران استفاده می نماید. کشور ایران با توجه به موقعیت و ویژگی های محیطی خود دارای پتانسیل های گردشگری درمانی متعددی است که از جمله اقدامات لازم برای این مهم ایجاد عوامل تواناسازی مانند دهکده های گردشگری درمانی می باشد لذا با توجه به اهمیت گردشگری درمانی، مقاله حاضر با استفاده از روش کتابخانه ای به بررسی نقش دهکده های گردشگری در حفظ و توسعه پتانسیل محیط های درمانی با تاکید بر بوم گرایی می پردازد و در نتیجه تحقیقات خود بیان می دارد که با توجه به ماهیت گردشگری درمانی که به بهره برداری از طبیعت می پردازد، در راستای حفظ و توسعه پتانسیل های درمانگر محیط، نیاز به سازماندهی در این مناطق وجود دارد و از جمله اقدامات مورد نیاز برای سازماندهی این مناطق ایجاد دهکده های گردشگری درمانی است که به منظور به حداقل رساندن دخالت در محیط های درمانگر و آسیب به طبیعت، در نتیجه ساخت دهکده های گردشگری، می بایست از بومی گرایی در ساخت این مکان ها استفاده نمود به گونه ای که این مکان ها خود به عنوان جزئی از طبیعت شناخته شوند.