تحقق حس دلبستگی به مکان در فضاهای درمانی با رویکرد زمینه گرا نمونه موردی ( طراحی بیمارستان عمومی)

آن چه در تعبیر فضا به یک مکان ،نقش تعیین کننده ای در ایجاد احساس و یا ازآن مکان خواهد داشت تجربه فرد می باشد، در نتیجه در این پژوهش دربررسی مراکز درمانی مورد بحث ما ایجاد حسی فرا تر و عمیق تر از حس یک مکان در تجربه ذهنی بیمار به کمک طراحی اهمیت ویژه ای دارد. بدین روی از اهداف اصلی این پژوهش می توان به بررسی و تحلیل مولفه های تاثیر گذاردر ایجاد حس تعلق به مکان در مراکز درمانی و میزان ارتباط این مولفه ها با تجربه بیمار اشاره کرد. با استناد بر اهداف ذکر شده در این پژوهش، باکمک گرفتن از اسناد کتابخانه ای و تدوین نظام نظری پژوهش و هم چنین با استفاده از روش پژوهش کیفی و انجام مصاحبه بیماران و مراجعین و توزیع پرسشنامه اقدام به جمع آوری اطلاعات بر اساس تجربه بیماران نموده و برای تحلیل اطلاعات از روش کدگذاری و مقیاس لیکرت مورد استفاده قرارگردیده است. بر اساس تحلیل این داده ها به این نتیجه می رسیم که حس تعلق درمراکز درمانی براساس تجربه بیماران در درجه اول به عوامل کالبدی، سپس به عوامل احساسی و در نهایت به عوامل اجتماعی بستگی خواهد داشت در حالی که این حس در مورد بیمارانی که تجربه حضور نداشته اند توسط عوامل کالبدی و اجتماعی بستگی دارد و به نوعی عوامل احساسی حذف خواهند شد.