شاخص های تحلیل امنیت در فضاهای شهری

انسان و محیطی که در آن زندگی می کند، کلیتی تفکیک ناپذیر از یکدیگر هستند. رشد سریع شهرنشینی و افزایش روز افزون جمعیت شهرنشین که خود اختلاط و در هم آمیزی بیش تر انسان ها را در فضایشهری به همراه دارد، باعث شده تا بحث امنیت، اهمیت خاصی در مسائل شهری پیدا کند. امنیت شهری، یعنی آرامش، اطمینان خاطر و نبود هراس شهروندان از هر گونه تهدید و خطر علیه شهر، شهروندان، فضاهای شهری، ساختمان ها، سازمان ها، تاسیسات و زیر ساخت های شهری و سایر عناصر مهم در زندگی شهری که نگرانی و احساس ناامنی در شهروندان را به وجود آورد. هدف مقاله حاضر بررسی ارتقاء امنیت در فضاهای عمومی شهری است، روش آن اسنادی و با مطالعه متون و بررسی طبیقی نظریات مربوطه، پس از پرداختن به کلیات مفهومی امنیت شهری و بررسی دیدگاه های مرتبط در این خصوص، شاخص های تحلیل امنیت در فضاهای شهری را مورد واکاوی قرار داده و مکانیسم ها و ساز وکارهای برنامه ریزی شهری را در تامین امنیت شهری تشریح نموده است. در ادامه با استناد به چهار پژوهش تجربی، کاربرد نظریه های مطرح شده، مورد ارزیابی قرار گرفت و نشان داد که کاربری خوب اراضی می تواند سبب تامین رضایت ساکنان در محل شده و به شکل گیری محله هم از نظر فیزیکی و هم از نظر مفهومی در فضای ذهنی ساکنان کمک نماید تا حس تعلق به محله در افراد تقویت شود. این امر موجب مسئولیت پذیری ساکنان شده و به تبع آن افزایش مراقبت از فضاها را در پی خواهد داشت و باعث کاهش احساس ناامنی در بین ساکنان می انجامد. هم چنین نتایج تحقیق حاکی از تاثیرپذیری امنیت از عوامل محیطی مانند: نوع شکل گیری فضاها، کارکرد، فضاها، وجود امکانات رفاهی، تراکم، آلودگی های زیست محیطی می باشد.