بررسی معماری خیابانی به عنوان بخشی از منظر شهری

گونه شناسی معماری ایران و تحقیق در شناخت هویت و ارزش های اصیل معماری، امری بس مهم و زمینه ساز انتقال تجربه های گذشتگان به آینده است. جداره ی خیابان در واقع سیمای فضاهای جمعی و حاوی ارزش های فرهنگی و محیطی جامعه است که در دوران های مختلف شکل گرفته و به عنوان شناسنامه ی یک جامعه حاوی میراث فرهنگی آن به شمار می رود. فضای شهری چیزی نیست جز فضای زندگی روزمره شهروندان که هرروز به صورت آگاهانه یا ناآگاهانه درطول راه از منزل تا محل کار ادراک می شود در این میان اولین فضایی که انسان در زندگی خارج از منزل با آن مواجه می شود خیابان است که تعاملات اجتماعی و جنب و جوش شهری در آن به حداکثر کمی و کیفی خود رسیده، ذهن شهروندان را انباشته از خاطرات جمعی و ذهنیت های مشترک راجع به نوع و چگونگی حیات مدنی می گرداند. معماری خیابانی و طراحی نما در فرایند طراحی معماری بنا همواره از اهمیت بنیادین برخوردار بوده و این روال با کم ترین نوسان تا دهه های اخیر در هنر معماری تداوم یافته است. نما سطحی از ساختمان است که به دلیل قرار گرفتن در معرض دید، بیش ترین اطلاعات را در مورد حجم ساختمان ارائه می دهد و نشان دهنده معماری خیابان است. عناصر اصلی کالبد خیابان را خط آسمان و جداره تشکیل می دهد که در این میان خط آسمان دارای اهمیت بیشتری است و عناصر طراحی در جداره، شامل زمینه، ریتم، همردیفی، تداوم، معماری خیابانی، تناسبات، پیچ، نبش و نشانه می باشد. روش تحقیق در این مقاله بصورت تحلیلی- توصیفی و یا استفاده از اسناد ومدارک کتابخانه ای صورت گرفته است. در ادامه بررسی تاثیر ضوابط و مقررات شهری در شکل گیری نماهای شهری و معماری خیابانی و هم چنین عوامل موثر بر شکل گیری نمای ساختمان و ایجاد منظر شهری مورد بررسی قرار می گیرد.