رابطه ی زبان مادری و پرورش هویت ملی در دوره ی پیش دبستانی

آموزش در اوایل دوران کودکی، نقشی مهمی در زندگی کودکان ایفا می کند تأثیر این دوره را در رشد ذهنی، هیجانی، اجتماعی و فیزیکی فرد بسیار مهم می دانند. این سال ها مهم ترین سال های زندگی فرد هستند، زیرا بنیان رشد شخصیت وی در این دوره طرح ریزی می شود. زبان مادری، چنان که از نامش پیداست، پیوندی تنگاتنگ با قلب فرد دارد. زبان مادری هویت انسان را شکل می دهد و حامل فرهنگ گذشته و گذشتگان به ما و فرهنگ ما به آینده و آیندگان است یادگیری زبان مادری، کودکان را یاری می کند تا نگرش بهتری نسبت به یادگیری زبان، سوادآموزی و ارزش های فرهنگی خود داشته باشند. از طرفی  مسئله هویت و زبان، و چگونگی تعامل این دو به مثابه ی دو جزء از زیرساخت های جوامع بشری، تا آن حد اهمیت دارد که برخی جامعه شناسان و تحلیلگران علوم اجتماعی معتقدند ملت ها زاییده ی عصر جدید نیستند؛ بلکه باید آن ها را حاصل بازسازی هویت های سرزمینی قدیمی تر بدانیم که از سنت ها، تاریخ، زبان، مذهب، عوامل محیطی و جغرافیایی، و به ویژه اسطوره ها اثر می پذیرند. در این مقاله سعی شده است که ضمن بررسی هویت و عناصر آن (که زبان یکی از مهم ترین این عناصر است) به ضرورت آموزش به زبان مادری در کنار زبان فارسی پرداخته شود. همچنین به بررسی نتایجی تحقیقاتی پرداخته شده که همگی آنها نقش زبان مادری را در یادگیری و شکل گیری و تثبیت هویت ملی تایید می نمایند. با توجه به اینکه در دوره پیش دبستانی اهداف خاصی مد نظر است که دو مورد از مهم ترین آنها آموزش زبان و شناخت هویت ملی می باشد لذا همراهی زبان مادری و زبان فارسی در مناطق دوزبانه بیشترین کمک را هم به یادگیری زبان و هم به شکل گیری هویت ملی نو آموزان خواهد کرد.