اثربخشی مهارت تاب آوری بر امید به زندگی، سلامت روان و تاب آوری زنان و دختران استان خوزستان

تاب آوری با فراهم ساختن یکسری پاسخهای شناختی-رفتاری و هیجانی مناسب در موقعیتهای بحرانی موجب افزایش سلامت روان و امید به زندگی و عملکرد بهتر میگردد، لذا هدف از پژوهش حاضر اثربخشی مهارت تاب آوری بر امید به زندگی، سلامت روان و تاب آوری زنان و دختران استان خوزستان می باشد. از نوع نیمه تجربی پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه می باشد، ابزار بکارگرفته شده عبارتند از: پرسشنامه  تاب آوری کانر و دیویدسون، پرسشنامه سلامت عمومی(ghq28)  و امید به زندگی حلاجیان ،حجم نمونه 600 نفرزن و دختر بودند که (توسط 20 موسسه در استان خوزستان و هرموسسه، آموزش 15 نفر را بعهده داشت) آکه به روش تصادفی ساده انتخاب شدند (300 نفرگروه گواه و 300 نفر گروه آزمایش) بودند که در آغاز برای هردو گروه پیش آزمون اجرا شد و سپس مداخله آزمایشی طی 10 جلسه هرجلسه (90 دقیقه) و هرهفته دوبار برروی گروه آزمایشی اجرا شد، پس از پایان برنامه از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد، برای تحلیل داده ها بعد از بررسی نرمال بودن داده ها و برابری واریانس ها از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره مانکوا و یک متغیره آنکوا جهت اثریخشی تاب آوری استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت تاب آوری توانسته است  میزان سلامت روان، تاب آوری و امید به زندگی زنان و دختران را افزایش دهد. مهارت تاب آوری به عنوان یک فرایند پویای روان شناختی پاسخهای افراد را در موقعیتهای مختلف زندگی بخصوص مواقع بحرانی تحت تاثیر قرار داده و باعث انعطاف پذیری افراد در موقعیتهای حساس زندگی میشود، لذا با توجه به نتایج پژوهش ضروری است در جهت توانمندسازی  زنان و دختران و افزایش امید به زندگی و سلامت روان آنها، آموزش تاب آوری به عنوان عامل محافظتی در مقابل عوامل خطر سازآینده مورد توجه قرار گیرد.