تاثیر یک دوره تمرینات اصلاحی ویژه روی سطح پایداری و ناپایدار و ماندگاری اثر آن بر تعادل عملکردی و ترس از سقوط در سالمندان

زمینه و هدف: سالمندی امری طبیعی و اجتناب ناپذیر است که بر تمامی جنبه های زیستی و روانی انسان تاثیر می گذارد. سالمندی صرفا گذر زمان نیست، بلکه بیش تر بروز جریان های بیولوژیکی است که در طول عمر رخ داده و منجر به کاهش تدریجی ظرفیت های فیزیولوژیکی می گردد که این امر می تواند باعث افزایش ناتوانی، کاهش تعادل و افتادن شود؛ بنابراین هدف این تحقیق بررسی تاثیر یک دوره تمرینات اصلاحی ویژه (تمرینات قدرتی و تعادلی و راه رفتن) بر تعادل عملکردی و ترس از سقوط در مردان سالمند است.

مواد و روش ها: در این تحقیق 30 مرد سالمند در آسایشگاه سالمندان و معلولین شهر رشت در این تحقیق به صورت داوطلبانه شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به س گروه تمرینی سطح پایدار (10 نفر)، سطح ناپایدار (10 نفر) و گروه کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. شرکت کنندگان به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 45 دقیقه تمرینات را انجام دادند، تمرینات سطح ناپایدار بر روی فوم اجرا شد. برای سنجش تعادل عملکردی فولرتون و برای ارزیابی ترس از سقوط از پرسشنامه کارآمدی، فرم بین المللی (fes-i fall efficacy scale international)  استفاده شد.

یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس مختلط و تحلیل واریانس یک راهه برای مقایسه درون گروهی و آزمون تعقیبی بونفرونی برای مقایسیه بین گروهی و تحلیل واریانس مکرر برای بررسی اثر زمان نشان می دهد که تمرینات سطح پایدار و ناپایدار بر تعادل عملکردی و ترس از سقوط سالمندان موثر بوده است (0.05 (p<.

نتیجه گیری: تمرینات سطح پایدار بر ترس از سقوط و تعادل عملکردی موثر بوده اما تمرینات سطح ناپایدار سطح معناداری و ماندگاری بیش تری را نشان داد.