تاثیر خستگی ناشی از فعالیت شدید بر تعادل پویا در هنگام فرود پرش سه گام و جفت زنان جوان هندبالیست

زمینه و هدف: هندبال، ورزش برخوردی و نیازمند مهارت های فیزیکی، فیزیولوژیکی، تکنیکی و تاکتیکی است. انجام فعالیت های تکراری مثل یودن در جهات مختلف، چرخیدن به اطرا، گول زدن و شوت منجر به ایجاد خستگی در این رشته شده که خود ممکن است سبب افزایش خطر آسیب شود. تحقیق حاضر با هدف بررس تاثیر خستگی ناشی از فعالیت شدید بر تعادل پویا در هنگام فرود پرش سه گام و جفت زنان جوان هندبالیست انجام گرفت.

 روش کار: 15 دختر هندبالیست با دامنه سنی 2.66±24.07 سال، قد 3.74±171.20 سانتی متر و وزن 3.43±53.07 کیلوگرم که حداقل در یک سال اخیر در تمرینات هندبال شرکت داشتند، به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. برای محاسبه پایداری پویا از آزمون زمان رسیدن به پایداری (tts)، قبل و بعد از اعمال پروتکل خستگی (خستگی موضعی با استفاده از یک دوچرخه کار سنج مونارک) استفاده شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون کواریانس در سطح معنی داری 0.05p< مورد تحلیل قرار گرفت.

 یافته ها: نتایج حاکی از تاثیرگذاری معنی دار خستگی بر پایداری پویای آزمودنی ها در هر دو مهارت شوت سه گام و شوت جفت بود، به طوری که پس از اعمال پروتکل خستگی، زمان رسیدن به پایداری شوت سه گام 36 درصد و زمان رسیدن به پایداری شو ت جفت 39درصد افزایش یافت.

 نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده پیشنهاد می شود که مربیان و ورزشکاران آثار منفی خستگی بر تعادل پویا را در جلسات تمرین شدید مدنظر قرار داده و در اعمال برنامه های تمرینی به نحوی عمل کنند که خستگی را به تاخیر بیاندازد تا خطر آسیب اسکلتی- عضلانی کاهش یابد.