اثر فعالیت هوازی بر میزان کیفیت زندگی، کیفیت خواب و خودپنداره بدنی زن مبتلا به سرطان سینه

زمینه و هدف: تشخیص و درمان سرطانی سبب اختلال در الگوی خواب و فعالیت، روزانه، ایجاد علایم جسمی و اختلال در عملکرد شناختی، مشارکت اجتماعی و انجام وظایف فرد شده و در نهایت کیفیت زندگی فرد بیمار را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. درد و رنج حاصل از بیماری، نگرانی از آینده اعضای خانواده، ترس از مرگ، عوارض ناشی از درمان بیماری، کاهش میزان عملکردهای روزانه، اختلال در تصویر ذهنی و مشکلات جنسی از جمله عواملی هستند که بهداشت روانی بیمار مبتلا به سرطان سینه را دچار اختلال می سازند. هدف از این تحقیق اثر فعالیت هوازی بر میزان کیفیت زندگی، کیفیت خواب و خودپنداره بدنی زن مبتلا به سرطان سینه بود.

 روش کار: آزمودنی های این تحقیق 27 زن 45 تا 55 سال، مبتلا به سرطان سینه در دو گروه 13 نفری تجربی و 14 نفری کنترل بودند که به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. برنامه تمرینی شامل 16 هفته تمرین هوازی با شدت 50 تا 75 درصد ضربان قلب هدف به مدت 30 تا 60 دقیقه بود. گروه کنترل در طول این دوره هیچ گونه فعالیت ورزشی منظمی نداشتند. سطح کیفیت زندگی هر دو گروه، قبل از مداخله و در پایان مداخله به وسیله پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان، سطح کیفیت خواب به وسیله پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبورگو خودپنداره بدنی توسط پرسشنامه خودپنداره بدنی (psdq-s) سنجیده شد. برای مقایسه داده ها از t همبسته و مستقل استفاده شد.

 یافته ها: نتایج نشان داد که در گروه تمرینات هوازی تفاوت معنی داری بین کیفیت زندگی (0.001(p= کیفیت خواب (0.003(p=، خودپنداره بدنی (0.005(p= وجود دارد، کیفیت زندگی (0.85(p=، کیفیت خواب (0.32(p=، خودپنداره بدنی (0.48(p= در گروه کنترل معنی دار نبود. هم چنین مقایسه بین دو گروه تمرینات هوازی و کنترل در کیفیت زندگی (0.001(p= کیفیت خواب (0.001(p= و خودپنداره بدنی (0.001(p= تفاوت معنی داری را نشان داد.

نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق به نظر می رسد تمرینات هوازی بر اساس ماهیت خود با افزایش سطح هورمون های سروتونین و آندروفین ها و کاهش سطح کورتیزول موجب بهبود کیفیت زندگی، با تاثیر با شاخص های عملکرد ریوی موجب بهبود کیفیت خواب و با تاثیر بر آمادگی و عملکرد جسمانی موجب بهبود خودپنداره بدنی در زنان مبتلا به سرطان سینه شود.