توانمندسازی اجتماعی زنان: اثر مشارکت در گردشگری ماجراجویانه

زمینه و هدف: از دهه 1960 تلاش های عمده ای جهت کاهش نابرابری جنسیتی صورت گرفت و موفقیت هایی نیز تاکنون حاصل شده است. یکی از مهم ترین ایده ها به منظور کاهش و از بین بردن نابرابری ها تحت عنوان «توانمندسازی زنان» شهرت یافت. توانمندسازی اجتماعی وضعیتی را توصیف می کند که در آن حس انسجام و یکپارچگی و اعتماد به نفس در جامعه تائید و تقویت شده است. هدف این مطالعه تعیین تاثیر مشارکت پایدار در گردشگری ماجراجویانه بر توانمندسای زنان بود.

روش کار: پژوهش حاضر از منظر هدف، کاربردی و از حیث نحوه ی گرداروی داده ها، از نوع همبستگی؛ مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری است و با استفاده از نرم افزار 3 smart pls انجام پذیرفت. جامعه ی آماری این مطالعه شامل تمام زنان ایرانی بود که در فعالیت های گردشگری ماجراجویانه مشارکت داشته اند. 223 نفر به عنوان نمونه به صوت در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه مشارکت پایدار سفر اریک بکمن (2013) و پرسش نامه توانمندسازی زنان دانشگاه وانخینگن هلند بود.

یافته ها: با توجه به این که 72.7 درصد از تغییرات توانمندسازی توسط مولفه ی اجتماعی پیش بینی می شود، می توان اذعان داشت امکان توانمندسازی زنان از طریق مشارکت در فعالیت های ماجراجویانه در ایران وجود دارد. توانمندسازی از طریق مشارکت در گردشگری ماجراجویانه با توجه به ویژگی های این نوع از فعالیت های جسمانی در فضاهای آزاد و توام با درصدی از ریسک و هیجان به زنان ایرانی فرصت می دهد که ظرفیت های خود را در کنترل و اثرگذاری بر تصمیماتی که بر فضای زندگی شخصی آنان تاثیر می گذارد و به سود آن ها است ارتقاء دهند.

 نتیجه گیری: با توجه به توانایی پیش بینی تغییرات توانمندسازی اجتماعی توسط مولفه های آن و هم چنین بازه سنی، سطح تحصیلات علاقه مندان به فعالیت های ماجراجویانه، می توان در دانشگاه ها شبکه های ارتباطی مبتنی بر مشارکت در فعالیت ماجراجویانه ایجاد نمود تا حس هویت و اعتماد به نفس زنان را ارتقاء داده و فرصت های جدیدی برای زندگی اجتماعی آنان فراهم گردد. به سازمان های متولی امور زنان پیشنهاد می شود به عنوان یک استراتژی جدید برای توانمندسازی اجتماعی زنان از طریق فراهم آوردن فرصت های مشارکت آن ها در فعالیت های جسمانی و به طور خاص وزش های ماجراجویانه اقدام نمایند.