اثر فعالیت و تمرین ورزشی بر سطوح ویتامین e سرمی و بافتی: یک مطالعه انسانی و حیوانی

زمینه و هدف: مطالعات نتایج متفاوتی در زمینه ی ویتامین e به فعالیت و تمرین ورزشی را نشان داده اند. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی پاسخ ویتامین e بررسی تغییرات سطوح ویتامین e سرمی و بافتی متعاقب یک وهله فعالیت ورزشی وامانده ساز و تمرینات ورزشی روی نمونه های انسانی و حیوانی بودند.

 روش کار: بدین منظور، در مطالعه انسانی، ابتدا 15 آزمودنی ها مرد فعال 20 دقیقه اول را با 50 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (vo₂max)، 40 دقیقه دوم با 65 درصد vo₂max و 5 دقیقه پایانی را تا رسیدن به واماندگی روی دوچرخه کارسن مورناک رکاب زدند. قبل و بلافاصله بعد از رکاب زدن نمونه های خونی گرفته شدند. در مطالعه حیوانی، 24 موش صحرایی ویستار به طور تصادفی در سه گروه کنترل، تمرین استقامتی و سرعتی جایایی شدند. مغز موش های صحرایی متعاقب 6 هفته تمرین استقامتی (80 درصد vo₂max) و سرعتی (95 تا 100 درصد vo₂max) روی نوار گردان تشریح شد. اضافه بار تمرین استقامتی و سرعتی به ترتیب از طریق افزایش مدت زمان و افزایش تناوب اعمال گردید. از آزمون t وابسته برای بررسی تغییرات درون گروهی در مطالعه انسانی و از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه برای تعیین تغییرات بین گروهی در مطالعه حیوانی در سطح 0.05p< استفاده گردید.

 یافته ها: نتایج مطالعه انسانی نشان داد که تفاوت معنی داری بین سطوح ویتامین e سرمی در دو مرحله قبل و بعد از یک وهله فعالیت ورزشی وامانده ساز وجود ندارد (0.111p=، 1.70=t₁₄). نتایج مطالعه حیوانی نشان داد که تمرین استقامتی (0.05(p> و سرعتی (0.05(p> تنها باعث کاهش جزئی و غیر معنی دار سطوح ویتامین e بافت مغز موش های صحرایی نسبت به موش های کنترل غیرفعال شد. هم چنین نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین سطوح ویتامین e مغز متعاقب دو نوع تمرین استقامتی و سرعتی وجود ندارد (0.05(p>.

نتیجه گیری: به طور کلی، اجرای حاد و مزمن فعالیت و تمرین ورزشی شدید تاثیری بر سطوح سرمی و بافتی ویتامین e ندارد.