رابطه ابعاد الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روانی در دانش آموزان: نقش میانجی گری تاب آوری

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی گری تاب آوری در رابطه بین ابعاد الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روانی در دانش آموزان مقطع متوسطه بود. بدین منظور 190 دانش آموز دختر و پسر مقطع متوسطه شهر فسا و حومه با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های ابعاد الگوه ای ارتباطی خانواده (کوئرنر و فیتزپاتریک، 2002)، تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003) و سلامت عمومی (گلدبرگ، 1979)، استفاده شد. نتایج تحلیل های آماری نشان که بین ابعاد الگوهای ارتباطی خانواده، تاب آوری و سلامت روانی رابطه معناداری وجود دارد، به این صورت که متغیرهای تاب آوری و جهت گیری گفت و شنود دارای رابطه منفی و معناداری با سلامت روانی هستند اما جهت گیری جهت گیری همنوایی، دارای رابطه معناداری با سلامت روانی نبود. علاوه براین، بین جهت گیری گفت و شنود و تاب آوری نیز رابطه مثبت و معناداری وجود داشت. تحلیل رگرسیون نشان داد که جهت گیری گفت و شنود خانواده، پیش بین معنادار تاب آوری و سلامت روانی فرزندان است اما جهت گیری همنوایی، پیش بین معناداری برای تاب آوری و سلامت روانی نیست. در پایان، پژوهش حاضر، نقش واسطه ای تاب آوری را در رابطه بین جهت گیری گفت و شنود و سلامت روانی، تایید نمود.