کلیات روش رسوب گذاری زیستی در تثبیت و بهسازی خاک های مسئله دار

در سال های اخیر، با افزایش جمعیت و تمرکز آن در مناطق شهری، توسعه زیرساخت های عمرانی با محدودیت هایی در انتخاب محل ساخت وساز مواجه شده است. اطمینان حاص کردن از مقاومت و پایداری خاک به عنوان بستر ساخت و ساز در مقابل پدیده های طبیعی و بارهای وارده به آن از مقدماتی ترین و مهم ترین اصول در احداث سازه های مهندسی است. از آن جا که در بسیاری از مناطق ویژگی های رفتاری خاک، پاسخگوی نیازهای مهندسی نیست. بنابراین بهسازی خاک، به عنوان امری ضروری در توسعه زیرساخت های شهری مطرح می شود. اصلاح خاک های مسئله دار جهت بهبود پارامترهای مهندسی با استفاده از روش های مکانیکی و شیمیایی مختلفی انجام می پذیرد که هر دو این موارد مستلزم صرف هزینه و انرژی قابل توجه اند و می توانند تأثیر مخربی بر اکوسیستم منطقه بگذارند. لزوم توجه بیش تر به مقوله ی حفاظت از مدیر زیست در سال های اخیر، مهندسین را ملزم به طراحی و اجرای روش های دوستدار مدیر زیست و در عین حال اقتصادی کرده است. در این میان استفاده از روش های مقرون به صرفه و دوستدار محیط زیستِ بهسازی با کمک رسوب گذاری زیستی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. کاربرد رسوب در بهسازی بیولوژیکی خاک به این شکل است که لایه ای از این رسو دور دانه های خااک را می پوشاند و در محل اتصال ذرات پلی تشکیل می دهد که باعث اتصال بیش تر دانه های خاک و در نتیجه تقویت خاک می شود.