تاثیر آموزش خودگویی کلامی بر بهبود سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای

در این پژوهش به بررسی تاثیر آموزش خودگویی کلامی بر بهبود سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای پرداخته شده است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانش آموزان پسر 10-11 ساله که در سال تحصیلی 95-94 بودند. نمونه تحقیق تعداد 40 دانش آموز مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای بودند این تعداد به صورت هدفمند و به طور همتاسازی در دو گروه 20 نفری آزمایش و کنترل جایگزین شدند. سپس گروه آزمایش در یک مداخله 12 جلسه یک ساعتی در طی 6 هفته به صورت گروهی تحت آموزش مراحل خودگویی کلامی قرار گرفتند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه سازگاری اجتماعی سینها و سینگ (1993) استفاده شد که در دو مرحله پیش آزمون و بعد از جلسات مداخله در هر دو گروه اجرا گردید. در نهایت داده ها از طریق تحلیل کواریانس تک متغیری و t- استیودنت وابسته تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل فرضیه های تحقیق نشان داد که بررسی اثرهای بین گروهی با حذف عامل پیش آزمون نشان دهنده تاثیر معنی دار آموزش خودگویی کلامی بر بهبود سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای در شهر بندرعباس بود. براساس نتایج می توان نتیجه گرفت که آموزش خودگویی کلامی بر بهبود سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای موثر می باشد.