تأثیر روان درمانی مثبت نگر برابعاد کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پسوریازیس

زمینه و هدف: پسوریازیس به عنوان یک بیماری مزمن، علاوه بر علائم جسمانی بنا به دلایلی از جمله نداشتن درمان قطعی، بدشکلی و نازیبایی و درگیری قسمت های وسیعی از پوست باعث کاهش کیفیت زندگی بیماران می شود. به نظر می رسد درمان های روانشناختی در جهت مقابله با این علائم گام مؤثری می تواند باشد. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی تأثیر مداخله ی روان درمانی مثبت نگر بر ابعاد کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پسوریازیس بندرعباس انجام گرفت.

روش اجرا: مطالعه ی حاضر از نوع نیمه آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. در این پژوهش پس ازبررسی بیماران مبتلا به پسوریازیس24 نفرازآنها به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دوگروه کنترل و آزمایش جای گرفتند. آزمودنی ها در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون با پرسشنامه کیفیت زندگیsf-36  مورد سنجش قرار گرفتند. آزمودنی های گروه آزمایش روان درمانی مثبت نگر را دریافت کردند، اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شده است. قسمت آمار توصیفی شامل  میانگین، انحراف معیار بود واز آزمون تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد.

یافته ها: یافته ها تحلیل کوواریانس نشان داد که روان درمانی مثبت نگر بر کیفیت زندگی رابطه معنی دار نبود و هم چنین تحلیل داده ها در مؤلفه های کیفیت زندگی نشان داد در انرژی/خستگی و بهزیستی هیجانی رابطه معنادار بوده است در حالی که در مؤلفه های کارکرد جسمی، اختلال نقش بخاطر سلامت جسمی، اختلا نقش بخاطر سلامت هیجانی، کارکرد اجتماعی، درد و سلامت عمومی رابطه معنادار نمی باشد.

نتیجه گیری:به طور کلی یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که روان درمانی مثبت نگر بر کیفیت زندگی کلی مؤثر نمی باشد. از این رو ارائه ی مداخله ی روان درمانی مثبت نگر به عنوان درمان مکمل در افزایش کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پسوریازیس مناسب نمی باشد،