حفظ هویت و خاطره ی جمعی با کمک باز زنده سازی بافت تاریخی نمونه ی موردی: بندر تاریخی کُنگ

اساسی ترین لایه و زیرساخت یک جامعه، فرهنگ می باشد و از مهم ترین مؤلفه های هویت بخش آن جامعه، معماری و شهرسازی می باشد. از آن جایی که گروه های انسانی از عوامل طبیعی پیرامون خود متأثر می شوند، تمدن یک ناحیه نمایانگر ساختار هویت جمعی بوده و در بافت های تاریخی و عناصر معماری شاخص، نمود کالبدی می یابد. برای حفظ و احیاء بافت های تاریخی، طرح و برنامه ی متکی بر جنبه های اجتماعی و فرهنگی درون محله ای اهمیت دارد. بندر تاریخی کنگ به عنوان یکی از شهرهای ساحلی ایران و همانند شهر یزد، هویت تاریخی و بافت سنتی طود را حفظ نموده و در آستانه ی ثبت جهانی قرار گرفته است؛ سوال مهم مقاله این است که چگونه می توان با باز زنده سازی بافت تاریخی این شهر، هویت و خاطرات جمعی را به عنوان ظرفیت حیات بخشی به شهر پدیدار نمود؟ این مقاله با گردآوری اطلاعات به صورت کتابخان ای و با روش توصیفی- تحلیلی نشان می دهد جهت باز زنده سازی بافت تاریخی ضرورت دارد ارتقاء هویت محله ای در کنار ارتقاء منزلت اجتماعی، موجب محله ای مملو از "حیات و سرزندگی" گردد و مواردی چون ساطت اکوکمپ، ایجاد پیاده راه، توجه به بستر اجتماعی فرهنگی اقتصادی و تغییر کاربری خانه های تاریخی واجد ارزش به عناصر فرهنگی با کارکردهای جدید، قرار داده شود. هم چنین عناصری که به بافت تاریخی هویت داده و موجب خاطرات جمعی مشترک و تعلق خاطر دیرینه است از بادگیر تا مسجد و میدان های محله ای، جهت ارتقاء کیفیت فضاهای شهری با عناصری چون دریا، نخل و ... در ساخت منظر شهری امروزی در کنار هم جمع گردد.