تاثیر حکمروایی شهری بر تاب آوری اجتماعی

در بیش تر کشورهای درحال توسعه از جمله ایران، نظام برنامه ریزی و مدیریت توسعه شهری به صورت متمرکز است و نظارت و توسعه شهرها از طریق سازمان های دولتی و در سطح ملی و محلی انجام می پذیرد. مداخله ی قاطع دولت مرکزی در سیاست گذاری و برنامه ریزی های اجتماعی در این کشورها ضعف شدید مدیریت های محلی و نهادهای جامع مدنی را در شهرها به دنبال داشته است. علاوه بر آن آن چه امروزه به عنوان مفهومی دربرگیرنده و برنامه ریزی شده برای مواجهه پذیری شهر ها و ساختار های شهری در برابر تهدیدات انسانی و طبیعی مطرح می شود مقوله تاب آوری می باشد. در اولین برداشت از مفهوم تاب آوری می توان آن را به عنوان فرایندی جهت مواجهه با اختلالات، غافلگیری ها و تغییرات معرفی کرد. به اعتقاد محققان امروزه جهت مواجهه با تهدیدات و آسیب های ناشی آن در شهر ها دو نوع استراتژی وجود دارد استراتژی های پیش بینی کننده و استراتژی های مربوط به تاب آوری. تاب آوری رویکردی است که در آن ظرفیت تحمل پذیری و پایداری شرایط در برابر حوادث، تهدیدات و چالش ها مورد ارزیابی قرار می گیرد. تاب آوری به عنوان یک ضرورت و نه صرفا یک ویژگی مثبت در جوامع شهر نشین و درحال توسعه مطرح می شود. از طرفی حکمروایی خوب محصول مشارکت سه نهاد دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی است. هر سه برای توسعه انسانی پایدار الزامی هستند. اعتماد، همکاری و درگیرشدگی مدنی و فعالیت های اجتماعی بیش تر، به حکمروایی بهتر می انجامد. هدف این تحقیق این است که با مطالعات، بررسی اسناد و انجام تحقیقاتی جامع تاثیر حکمروایی شهری را بر تاب آوری اجتماعی مورد بررسی قرار دهد. حکمروایی خوب شهری و تاب آوری اجتماعی دارای نقطه نظرات مشترکی در مفاهیم پایه می باشند و بر هم تاثیر متقابل دارند و به نوعی می توان گفت از حکمروایی خوب تاب آوری اجتماعی منتج می شود.