رهیافتی بر شناخت ارزش های دینی و اسلامی پایدار در طراحی و معماری کالبد مسکن ایرانی

اگر معماری ماده ای است که صورتی می یابد توسط فاعلی به نام معمار برای غایتی و آن غایت نیاز های آدمی و رشد او در زمان و مکان مشخصی است، پس معماری خوب باید بر اساس شناخت درست معمار از انسان و نیازهای او در بستر مکانی و زمانی مناسب صورت گیرد. با ورود دین مبین اسلام به سرزمین ایران و همسویی تفکرات و اندیشه های برگرفته از قرآن و مفاهیم دینی- اعتقادی، با تکنیک های ساخت در معماری ایران، معماری این سرزمین، با محتوایی مقدس، همراه شد. با گذشت زمان، گسست فرهنگی و بحران هویت، در کالبد خانه ها و سیمای شهرهای ایرانی پدیدار گشت؛ به طوریکه دیگر نمی توان رابطه ای منطقی بین معماری معاصر و معماری غنی و پرمحتوای گذشته این سرزمین یافت. با بررسی دقیق آیات و احادیث می توان الگوها و اصولی را به عنوان طرح های ساخت و ساز و طراحی معماری استخراج کرد که این الگوها همواره در طول تاریخ به عنوان راهنمای معماران مسلمان به کار رفته و به عنوان یک شیوه زندگی اسلامی مطرح می باشد. این مهم ینا بر ضرورت در پژوهش حاضر به روش توصیفی تحلیلی با استناد به آموزه های اسلامی که به رعایت اصول محرمیت، درونگرایی، عدم اشراف، قناعت، تعادل، سلسله مراتب، تناسب و توازن، نظم، ارتباط با طبیعت، فضای تهی (حیاط)، رعایت بهداشت در مسکن و اهمیت جهت گیری مسکن به طرف قبله توصیه شده است، به شناخت ارز ش های حاصل از فرهنگ و اخلاق اسلامی که در نهایت به الگوی معماری (شکل خانه ها) منجر می شود پرداخته است.