اصول بحث تعامل و فرهنگ طراحی مراکز رشد و توسعه با رویکرد پایداری اجتماعی

پایداری اجتماعی یکی از مفاهیم توسعه پایدار است که از دهه ی 1960 به بعد در برنامه های توسعه کشورهای مختلف وارد شد. فرهنگ و روابط اجتماعی رایج در یک جامعه، معماری آن جامعه را متاثر می سازد، به بیان دیگر می توان گفت ارزش های اجتماعی و فرهنگی هر جامعه در معماری آن جامعه مستتر است و فارغ از مباحث محیطی در ساخت و ساز معماری اثر مطلوب داشته و آن را برای بسترش خاص تر می کند و در بحث ماندگاری و پایداری غیرکالبدی فضا نیز این عامل نقش مهمی دارد. هدف این است که با بررسی رویکرد پایداری اجتماعی و طراحی مراکز رشد و توسعه گامی در جهت توسعه پایدار برداریم. این مطالعه بر اساس فرآیند مطالعاتی و کتابخانه ای انجام پذیرفته و ابتدا با بیان تارخچه ای از این تئوری در معماری، چگونگی شکل گیری تئوری پایداری اجتماعی بررسی شده است؛ سپس روش های پژوهش در پایداری اجتماعی فضا در معماری در دو بخش مطرح شده اند: روش های روانشناختی و روش چیدمان فضا و در نهایت به اختصار، رابطه ی فرهنگ و معماری بیان گردیده است. نتایج این پژوهش بیانگر آن است که شاخص های اجتماعی چگونه منجر به طراحی پایدار و در نتیجه توسعه پایدار می شود.