بررسی فرآیند دستیابی به حس تعلق در مکان با بهره گیری از اصول معماری واکنش گرا به بستر

ارتباط بین معماری و بستر از موضوعات بسیار مهم در عرصه ی معماری و طراحی شهری می باشد، که با در نظر گرفتن عناصر فرهنگی، تاریخی، اجتماعی و کالبدی بستر میتوان به طراحی معماری ارزشمند و متناسب با هویت زمینه دست یافت. هم پوشانی هرچه بیشتر مولفه های هویتی انسان و مکان، باعث افزایش حس تعلق انسان به مکان شده و باید ذکر کرد که حس مکان از ارزش های فرهنگی محدوده حمایت کرده و در ارتقاء آگاهی مردم از ارزش ها و بهبود کیفیت روابط اجتماعی مؤثر است. هدف از این پژوهش تعیین رابطه ی اصول معماری واکنشگرا به بستر و ایجاد حس تعلق به مکان برای مخاطبان می باشد. در معماری واکنشگرا به بستر، زمینه به عنوان مرجعی غنی برای شکل گیری معماری محسوب می شود و شامل گرایش هایی از جمله: زمینه گرایی، منطقه گرایی، گونه شناسی، شیوه های همکنشی منطقه گرایی انتقادی و ساخت گشایی بستر می باشد. از طرفی باید گفت که حس تعلق به معنی ادراک ذهنی مردم از محیط و احساسات کم و بیش آگاهانه از محیط خود می باشد. که شخص را در ارتباط درونی با محیط قرار می دهد، به گونه ای که فهم و احساسات فرد با زمینه معنایی محیط پیوند خورده و یکپارچه می شود. در واقع حس تعلق شامل عوامل فردی (تصورات ذهنی، ویژگی های فردی) و عوامل محیطی (کالبد، اجتماع و فعالیت) می باشد. در این تحقیق برای پاسخ به هدف پژوهش در ابتدا به روش اسنادی و کتابخانه ای عوامل مربوط به معماری واکنشگرا و حس تعلق به مکان مورد بررسی قرار گرفته است و سپس به تبیین ارتباط این دو مفهوم پرداخته شده است و در انتها مدل ارتباطی برای آن ها ارائه شده است.