بررسی رابطه تمرکز مالکیت و سیاست سود سهام تقسیمی در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

موضوع سیاست تقسیم سود همواره به عنوان یکی از بحث انگیزترین مباحث علم مالیه مطرح بوده به طوری که علاقه اقتصاددانان قرن حاضر بیش از پنج دهه اخیر را به خود معطوف کرده و موضوع الگوهای نظری جامع و بررسی های تجربی بوده است. سیاست تقسیم سود اصولاً انتخاب این موضوع است که ارزش چگونه منتقل گردد. هر شرکت که بطور جاری سود سهام پرداخت نکند آن را دوباره در شرکت سرمایه گذاری می کند تا ایجاد منفعت کند. به این طریق آن ها توانایی شرکت را برای پرداخت سود سهام در آینده افزایش می دهند. در این مطالعه رابطه بین تمرکز مالکیت، عملکرد شرکت و سیاست تقسیم سود در شرکت های پذیرفته در صنایع مواد غذایی و دارویی بورس اوراق بهادار تهران بررسی شده است. نمونه آماری پژوهش شامل 44 شرکت در طی دوره زمانی 1390 تا 1395 می باشد. رویکرد انتخابی برای آزمون فرضیات با استفاده از تلفیق داده های مقطعی و زمانی می باشد. در این تحقیق از مدل های رگرسیونی داده های ادغام شده استفاده شده است. تمرکز مالکیت با استفاده از درصد مالکیت سهامداران عمده بالای 5 درصد، عملکرد با استفاده از معیارهای نسبت بازده دارایی ها، نسبت بازده حقوق صاحبان سهام، نسبت q توبین و سیاست تقسیم سود با استفاده از نسبت سود تقسیمی (سود تقسیمی هر سهم/ سود هر سهم) سنجیده شده است. نتایج نشان می دهد که در سطح 95% بین تمر کز مالکیت و دو معیار عملکرد یعنی نسبت بازده حقوق صاحبان سهام و نسبت q توبین رابطه معناداری وجود دارد. البته این رابطه معنادار بین تمرکز مالکیت و معیار ارزیابی عملکرد نسبت بازده دارایی ها صدق نمی کند. هم چنین بین نسبت سود تقسیمی رابط های معنادار مشاهده شد؛ به این معنا که بهبود عملکرد می تواند افزایش سود تقسیمی را به دنبال داشته باشد. در عین حال، از نظر آماری رابطه ای معنادار بین تمرکز مالکیت و نسبت سود تقسیمی مشاهده نشد.