چگونه توانستم دانش آموزان را به انشانویسی ترغیب نمایم؟

سالیان متمادی است که به تدریس درس زبان و ادبیات فارسی در دوره راهنمایی و متوسطه اول مشغول هستم. تدریس درس انشاء همیشه برایم جذاب بوده است و با خلاقیت و تدریس فعال در درس انشانویسی سعی کردم که دانش آموزان را بیشتر و بیشتر به نوشتن ترغیب نمایم. انشانویسی حرکت و انتظامی به افکار دانش آموزان می دهد و هرگاه این حرکت و افکار، فشرده شوند، سبک بیان محکم، گرم و جذاب می گردد. اگر این افکار به کندی از پی هم درآید، فقط به زور، الفاظ به هم محلق می گردند. هر اندازه که ظریف و زیبا باشند، بالاخره بیان آن مبهم و سخت و افتان و خیزان خواهد بود. درس انشاء یکی از مواد مرتبط با ذهنیت و خلاقیت ذهنی، تصویرسازی و صحنه آفرینی است. اهمیت آن در برنامه های درسی دوره های مختلف به قدری است که می توان آن را زمینه ساز یادگیری خلاق عادت به تفکر، تأمل و تدبر دانست. به ویژه آن که بیشتر پژوهش ها ارتباط میان درس انشاء و عادت مطالعه را مورد تأیید قرار داده اند. پایه و اساس هر نوشته ای حروف و جملاتی است که در مدارس آموزش داده می شود. درس انشاء یکی از مفیدترین ابزارهای آموزش نوشتن است. یکی از دلایل اینکه دانش آموزان، ترغیب به نوشتن نمی شوند، ترس از نوشتن است، اعتماد به نفس و خودباوری کافی در وجود وی نیست، از این رو معلم باید این خودباوری را در وی به وجود آورد. در این اقدام پژوهی سعی کردم با در نظر گرفتن کلیه جوانب به خلاق سازی کلاس انشا و ترغیب دانش آموزان به انشانویسی در محیطی جذاب و به دور از دلهره پرداخته به امید اینکه نویسندگان خلاقی در آینده پرورش داشته باشیم.