ارزیابی و تحلیل میزان سازگاری توزیع کاربری های شهری از منظر اصول آمایش شهری (مطالعه موردی: منطقه 9 شهر تهران)

آمایش سرزمین از موضوعات و رویکردهای مهم در برنامه ریزی فضایی به شمار می رود و یکی از ملاکها و پارامترهایی مهمی است که برنامه ریزان شهری و منطقه ای در بررسی عدالت فضایی شهری و منطقه ای و بهینه سازی منابع و فضا و ارتباط ان با انسان، از آن در جهت سنجش یک ناحیه استفاده می کنند. کاربری های شهری, یکی از مهم ترین عناصر یک شهر محسوب می شود و میزان انطباق و سازگاری توزیع و استقرار این کاربری ها و جانمایی آن با اصول آمایش شهری, می تواند در ارزیابی یک منطقه از منظر عدالت فضایی و عدالت شهری، بسیار موثر باشد. منطقه 9 شهر تهران ازمناطق مهم و حساس این شهر محسوب شده و به جهت داشتن کاربری های مختلف اعم از کاربری های قدیمی و تازه ساخت و زیرساخت های مهم، از نظر آمایشی حائز اهمیت می باشد. در این پژوهش به بررسی میزان سازگاری توزیع کاربری های شهری منطقه با اصول آمایش شهر پرداخته شده است. برای این منظور از طریق روش های کتابخانه ای و میدانی استفاده از فرایند مصاحبه و پرسشنامه از کارشناسان مرتبط، معیارها و شاخص ها شناسایی و ارزیابی شده و در نهایت از طریق شاخص ها و آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان می دهد که در مجموع میزان سازگاری توزیع کاربری ها با اصول امایشی در سطح نسبتا قابل قبول قرار دارد. هم چنین این میزان سازگاری در بین کاربری های امدادی و درمانی و ایمنی بیشتر است. هم چنین میزان سازگاری در پارامترهای ظرفیت تحمل و استحکام و معماری بیش تر بوده و در پارامتر موقعیت، میزان سازگاری کم تر است.