تبیین معیارهای برنامه ریزی و طراحی مفهومی اکو کمپ کویری با رویکرد توسعه پایدار

امروزه اکوتوریسم به عنوان یکی از جاذبه ترین شاخه های گردشگری در بین جوامع، جایگاه ویژه ای  یافته است با توجه به این امر در نواحی کویری و بیابانی اهمیت قابل توجهی پیدا کرده است و بسیاری از کشورهای بهره مند از اراضی کویری و بیابانی به واسطه ی سیاستگذاری و برنامه ریزی مناسب توانسته اند در راستای توسعه ی پایدار اکوتوریسم در این نواحی گام های موثری بردارند. طراحی اکوکمپ کویری با رویکرد افزایش توسعه مدنظر قرار گرفت. در این راستا سوالی که مطرح می شود این است، که سهم معمار در طراحی این مجموعه چیست و معمار چگونه می تواند با توجه به زمینه و بستر طرح که کویر می باشد به طراحی این مجموعه بپردازد و چه احکامی را در طراحی این مجموعه توریستی باید مدنظر قرار دهد. چنین فضایی باید ضمن بهترین شکل پاسخگویی به نیاز کاربران (طبیعت گردان) شرایط حضور کنترل شده آن ها را برای اقامت محدود چند روزه در کویر فراهم آورد. علاوه بر آن در طرح مجموعه توریستی در کویر، توجه به ظرفیت ها و پتانسیل های فرمال و کارکردی محیط کویری، در خلق طرح مایه و ساخت مایه معماری ضروری است. در این طرح سعی می گردد کلیه اصول اکوتوریسم که مواردی چنین استفاده از قالب طراحی اقلیمی، به کارگیری انرژی خورشیدی، تفکر و نمایش آثاری در باب عشق الهی و آثار باستانی (با توجه به پتانسیل های موجود در کویر، نظیر آسمان، سکوت و ارامش کویر و حالت روحانی که به هر بیننده دست می دهد). توجه به ظرفیت ها و پتانسیل های فرمال و کارکردی محیط کویری، در خلق طرح مایه و ساخت مایه معماری توجه درونگرایی و حیاط مرکزی، فرم های نرم همخوان با زمینه پایداری، توسعه پایدار، عنصر گرانبهای آب، باد مطلوب (بادگیر)، سازه های چادری، در نظر گرفتن سایبان و توجه به نورپردازی مجموعه در شب و ... به کار گرفته شود.