تاثیر به کارگیری فرم و تناسبات بدن انسان در جهت افزایش حس مکان در طراحی معماری ساختمان های شهری

استفاده از الگوهای طبیعی در معماری معاصر،از روش های نوین طراحی معماری است که توجه معماران را به خود جلب کرده است هم چنین به کارگیری طبیعت در معماری در آثار بسیاری از معماران برجسته نمود پیدا کرده است، در حقیقت طبیعت می تواند به مثابه الگویی هنری ساختاری منظور گردد که علاوه بر تامین ملاحظات زیبایی شناسانه و ملاحظات سازه ای، درهم سازی معماری و سازه موثر واقع گردد. انسان از مفاهیمی است که خود به تنهایی و هم چنین به صورت ترکیبی با حیوانات و نباتات در نمادها ظاهر شده است. انسان همواره برای زندگی در میان طبیعت، از معماری به مثابه ی ابزار بهره جسته است. انسان توسط جسم خود، آن چه را که معماران و نقاشان فضا می نامند، خلق می کند. حس تعلق به مکان را می توان احساس وابستگی انسان نسبت به مکانی که در آن زندگی می کند تعریف کرد و همواره معماران کوشیده اند در افزایش آن در طراحی معماری بکوشند. در این مقاله که به روش توصیفی تحلیلی نگاشته شده است می کوشیم به اثر استفاده از تناسبات و فرم بدن انسان در طراحی معماری بناهای شهری در جهت افزایش حس تعلق به مکان بپردازیم.