بررسی تأثیر انگاره حریم گذاری بناهای واجد ارزش میراثی بر روند توسعه ی بافت های تاریخی (نمونه موردی: بافت تاریخی شهر لار)

مداخلات در بافت های تاریخی و در کنار آن توسعه های جدید همواره مشکلاتی را به همراه داشته است؛ از سویی موجب تخریبات گسترده در بافت های تاریخی شده و از سوی دیگر الحاقات ناهماهنگ و نامتناسب با زمینه در آن چهره ی آن ها را مخدوش ساخته است. امروزه اقدامات متفاوتی در امر حفاظت و توسعه در این گونه بافت ها در ایران و سطح جهان توسط سازمان های مسئول حفاظت از میراث صورت گرفته که در ایران اخیراً سازمان میراث فرهنگی کشور رویکردی را تحت عنوان «حریم گذاری بر ابنیه ی ثبتی» به منظور کنترل حفاظت مجموعه ها و آثار تاریخی و توسعه ی پیرامونی آن ها در نظر داشته و همان طور که مشهود است، چندان هم در این امر موفق نبوده، چنانچه امروزه شاهدیم که فرمهای کالبدی، الگوهای فضایی، عناصر شاخص معماری، مصالح و سیستم های ساختمانی، هندسه و اجزای نما، در اشکال نوین ظهور یافته اند و با عناصر گذشته تفاوت ماهوی دارند، از اینرو مستلزم توجه دقیق طرحهای توسعه شهری و به طور خاص ضوابط و دستورالعمل های حفاظت و توسعه، به اتصال و وحدت آن ها با فرم های گذشته شهری و هماهنگی توسعه های جدید با زمینه موجود می باشد. در پژوهش حاضر با تحلیل و بررسی ابعاد گوناگون حریم گذاری و ارائه ی ضوابط مربوط به آن در نمونه ی موردی بافت تاریخی شهر لار پرداخته شده و چالش های آن در مراحل مختلف از انتخاب ابنیه تا تعیین حرائم و ضوابط مربوط به آن ها مطرح شده است. در نهایت تأثیرات این رویکرد بر روند توسعه تحلیل گردیده و به ارائه ی پیشنهاداتی به منظور کنترل مطلوب تر حفاظت و توسعه که امر بازنگری روند حریم گذاری را الزامی می دارد، اشاره شده است.