تحلیلی بر شاخص کمی- کیفی مسکن در شهرهای میانی، از منظر استانداردهای موجود کشور، مورد پژوهش؛ شهرکرد

امروزه موضوع مسکن با گسترش جمعیت در جهان و بویژه در کشورهای در حال توسعه تبدیل به یکی از موضوعات و مسائل اولیه این کشورها شده است. کشورهای در حال توسعه ای مانند ایران که رشد شدید جمعیت همراه با مهاجرت گسترده از روستا به شهر را تجربه کرده با مسائل و مشکلات مسکن، بیش تر دست به گریبان هستند. از این منظر، نگارندگان مقاله حاضر با علم به اهمیت مقوله مسکن به عنوان کوچک ترین عنصر تشکیل دهنده ی سکونتگاه های انسانی که نقش بسیار مهمی در ثبات خانواده، رشد اجتماعی و اقتصادی، ارتقاء فرهنگی، ایمنی و آرامش روحی اعضای خانواده دارد، به بررسی ابعاد کمی و کیفی آن مهم در شهرکرد به عنوان مرکز استان چهارمحال و بختیاری پرداخته است. شاخص های مورد مطالعه در این پژوهش به عنوان مهم ترین و کلیدی ترین ابزار در برنامه ریزی مسکن محسوب می شود که با بررسی آن ها پارامترهای موثر در امر مسکن را می توان شناخت و هر گونه برنامه ریزی و تصمیم گیری در مورد مسکن را تسهیل نمود. با این مقدمه مقاله حاضر به بررسی شاخص های مذکور در شهرکرد و مقایسه آن با استانداردها و شرایط مطلوب پرداخته است. روش مطالعه در این پژوهش که با هدف شناخت کامل کمی و کیفی موجود این شهر صورت گرفته است. توصیفی- تحلیلی بوده و جمع آوری اطلاعات در آن نیز بر مطالعات کتابخانه ای و پژوهش میدان استوار بوده است. در پایان نتایج حاصل از یافته ها، بیانگر آن است که شاخص های کمی و کیفی مسکن در طی دوره های مختلف، از روند رو به بهبودی برخوردار گشته است اما در مقایسه با استانداردهای موجود، دارای کاستی هایی هستند که در برخی از موارد بسیار مشهود به نظر می رسد که علت این وضع را می توان در سیاست های اقتصادی دولت، نرخ رشد بالای جمعیت طی سال های مورد بررسی و در نهایت برخی مشکلات اقتصادی- اجتماعی جامعه مورد نظر دانست.