باغ های شفابخش راهکاری جهت پایداری در اقلیم گرم و خشک

توسعه پایدار، توسعه ایی است که نیازهای اکنون را به گونه ایی برآورده نماید که توان نسلهای بعدی را جهت تأمین نیاز، کاهش ندهد. معماران نیز همسو با سایر دست اندرکاران در پی یافتن راهکارهای جدیدی برای تأمین زندگی مطلوب انسان هستند. بدیهی است که زندگی، کار، تفریح، استراحت و… همه و همه فعالیت هایی می باشند که در فضاهای طراحی شده توسط معماران صورت پذیرفته و از آن جا که نقاط ضعف و قوت یک ساختمان بر زیستبوم جهان تأثیر مستقیم خواهد داشت، وظیفه ای بس حساس در این خصوص بر عهده معماران می باشد. در مباحث نوین معماری پایدار سعی بر آن است، تا از اثرات منفی معماری جدید بر محیط زیست کاسته شود و در عوض با بکارگیری مواد و مصالح همگون با محیط و طراحی ویژه اقلیمی در مصرف انرژی صرفه جویی به عمل آید. در این پژوهش که مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بهره گیری از منابع مکتوب و با رویکرد تحلیلی می باشد، با هدف شناخت معماری بومی اقلیم گرم وخشک از منظر پایداری ابتدا به معرفی اجزای معماری بومی اقلیم گرم و خشک پرداخته و سپس به بررسی تاثیرات آن در خلق معماری پایدار با استفاده از عناصر باغ های شفابخش پرداخته شده است.