بررسی شاخصه های طراحی معماری فضاهای میان افزای بر افزایش تعاملات اجتماعی در بافت تاریخی شهر تهران (نمونه موردی: منطقه تکیه دولت)

با گسترش شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه و به دنبال آن افزایش جمعیت و در نتیجه کمبود فضاهای جمعی و خدماتی، شاهد انزوای شهروندان در محیط های شهری هستیم. در این زمان، شهروندان به جای تمایل به برقراری ارتباط و مشارکت با سایر افراد، به سمت حرکت های فردی روی آورده و تمایلی برای تعاملات ندارند. ساخت و توسعه ی فضاهای جمعی هم چون فضاهای میان افزای (پاتوق)، در بافت های تاریخی و سنتی شهر، مردم را به حضور در اجتماعات دعوت کرده و باعث ایجاد دلبستگی و تعلق خاطر به محیط شهرشان می شود. میعاد گاه محله (به عنوان یک فضای میان افزای شهری) مکانی متعلق به مردم است که میتواند در گذراندن اوقات فراغت شهروندان و تقویت روابط فردی و اجتماعی، عملکردی مثبت داشته باشد. در این مقاله، سعی شده است تا ابتدا با بررسی های توصیفی تحلیلی به بیان فضاهای میان افزای و مؤلفه های مؤثر بر آن، مبحث تعاملات اجتماعی، مفاهیم، مؤلفه ها و عناصر آن و هم چنین مبحث بافت تاریخی پرداخته و سپس شاخصه های مؤثر برافزایش تعاملات اجتماعی در طراحی فضاهای میان افزای، در بافت تاریخی منطقه تکیه دولت استخراج شود تا با استفاده از آن در طراحی، میزان تعاملات اجتماعی و مشارکت مردم در این فضای شهری افزایش یابد.