بررسی الگوها و مبنای مکان یابی فضاهای سبز در اقلیم گرم و خشک و معرفی راهبرد پیشنهادی برای فضاهای سبز شهر سمنان

از نظر انسان امروز، شهر جایگاهی است که باید در آن احساس امنیت و آرامش کند و در مسیر رشد و تعالی قرار گیرد. اگر شهر مهد تعالی انسان امروزی است، پس هر چه این فضا شاداب تر، سرسبزتر و شکوفا تر باشد، امنیت و ارامش در ان بیشتر و رشد بهنجار و موزون انسانی تامین شده تر است. شهرها سیستمی پویا و زنده هستند و از عناصر و کاربری های متفاوتی اعم از اداری – اقتصادی – اجتماعی – تفریحی تشکیل شده اند که هر کدام کارکردهای مختلفی دارند. در سده های اخیر از جمله معضلات ناشی از رشد شتابان شهری می توان به پیشی گرفتن رشد جمعیت شهرها از سطوح فضاهای خدماتی از جمله فضای سبز شهری و عدم مکان گزینی صحیح آن اشاره نمود. جایگزین شدن ساختمان های بزرگ و کوچک به جای باغ و بوستان های خرم، چهره سبز شهرها را به خاکستری متمایل کرده است. از آن جا که با تعاریف امروز پایداری در معماری، بسیاری از ساخته های معماری سنتی ایرانی را می توان به عنوان نمونه هایی موفق ذکر کرد، در این نوشتار برآنیم تا با تمرکز بر نحوه ی تعامل شهرهای کویری ایران با طبیعت، با تمرکز بر بررسی الگوهای قرارگیری فضاهای سبز در شهر سمنان، به معرفی آنچه امروزه با عنوان " کشف زبان شهری در بافت های کهن " شناخته می شود را در کهن الگوهای باغ های شهر سمنان جستجو کنیم و در پایان راهبردهایی را بر مبنای نظریه تکامل شهر و بر اساس الگوهای تاریخی موجود از تعامل با محیط و مدیریت اجتماعی مردم بر فضای سبز، برای شهر سمنان بیان کنیم.