استفاده از مدل های درون یابی در فرآیند تعیین نقاط حادثه خیز (مطالعه موردی شهر مشهد)

انسان، راه و وسیله نقلیه اجزای اصلی تشکیل دهنده ترافیک و حمل و نقل می باشند که هر یک به تنهایی و به صورت ترکیبی سهمی در بروز تصادفات رانندگی دارند. تأمین و ارتقاء سطح ایمنی راه ها از اهداف اصلی برای مسئولین و مدیران است. رانندگان، سرنشینان و عابران پیاده، مهم ترین اجزای عامل انسانی می باشند که بیشترین تأثیر و سهم را در بروز تصادفات رانندگی دارا هستند با توجه به حوادث و تلفات، جراحات، خسارتهای مالی، از دست رفتن نیروی کار در جامعه و پیامدهای اقتصادی ناشی از آن، مسئله پیش بینی تصادفات را از اهمیت ویژه ای برخوردار کرده است. روش پژوهش از نظر نوع کار نظری می باشد. جهت جمع آوری داده های این پژوهش از آمار 3 سال تصادفات که در سال های 85 ، 86 و 87 از طریق سازمان کنترل ترافیک شهر مشهد که وابسته به شهرداری آن شهر می باشد استفاده شد. در این پژوهش از مدلهایی از قبیل مدل کریجینگ (kriging)، مدل معکوس وزنی فاصله (idw) و مدل اسپلاین (spline) و برای آنالیز دقت مدل های مذکور از نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی (gis) و شاخص پیش بینی تصادفات (pai) استفاده شد؛ و برای مقایسه پیش بینی دقیق روش ها، از روش های اسپلاین، کریجینگ و مدل معکوس وزنی فاصله در سیستم اطلاعات جغرافیایی و شاخص پیش بینی تصادفات pai، استفاده شد. در نهایت نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بهترین و درست ترین روش، تکنیک مدل معکوس وزنی فاصله می باشد که با بیش ترین دقت بعنوان دقیق ترین مدل شناخته شد؛ هم چنین مشخص شد با بکار گیری روشها و تکنیک های سامانه اطلاعات مکانی و شاخص پیش بینی تصادفات می توان باعث افزایش ایمنی و کاهش تصادفات و به آنالیز و شناسایی نقاط حادثه خیز کمک زیادی نمود.