بررسی نقش معیارهای اجتماعی-فرهنگی در تحقق اجتماع پذیری فضاهای فرهنگی

ارتباط اجتماعی منشا فرهنگ است و با تعالی فرهنگ مرتبط است. ارتباط اجتماعی به عنوان محور فرهنگ و حیات جمع، محدوده ای بس وسیع دارد که در برگیرنده تمامی وجوه روابط انسانی است. با بررسی انسان به عنوان یک موجود اجتماعی، شناخت قرارگاه های رفتاری و مناسبت های اجتماعی و فعالیت ها برای تعاملات اجتماعی اهمیت پیدا می کند. آن چه ما در جوامع امروزی شاهد آن هستیم کاهش سطح ارتباط با یکدیگر است. چنان که با افزایش وسعت شهرها، سرعت، تراکم و ...، روابط اجتماعی به عنوان اصول اولیه شهری، تضعیف شده است. فضاهای فرهنگی به عنوان بخشی از فضاهای عمومی، افراد را در درون فضاهای گوناگون به صورت اختیاری و برای انجام فعالیت های فرهنگی و اجتماعی گرد هم می آورند. این فضاها محلی مناسب برای برقراری تعاملات اجتماعی محسوب می شوند و نقشی مهم در ارتقای تعاملات اجتماعی، ارتباط افراد با یکدیگر و زندگی اجتماعی آن ها دارند. هدف پژوهش حاضر بررسی و شناخت تعاملات اجتماعی و بررسی ابعاد این مهم در طراحی فضاهای فرهنگی و یافتن روابط بین کیفیت های فضایی و مفاهیم اجتماعی از جمله اجتماع پذیری از طریق قیاس تطبیقی نمونه تجاربی از میان فضاهای فرهنگی ایران و دیگر کشورها است. نتایج پژوهش حاضر حاکی از وجود رابطه مستقیم بین میزان اجتماع پذیری و مؤلفه های اجتماعی فرهنگی محیط ساخته شده است. این مؤلفه ها گاه به تنهایی و گاه در ترکیب با یکدیگر می توانند در کیفیت اجتماع پذیری بناهای فرهنگی اثرگزار باشند.